DAG NA DAG OP PAD EN OP STAP

Op mijn blog hou ik jullie dag na dag op de hoogte van mijn vorderingen en van wat markante wist-je-datjes. Om dit te realiseren hoop ik natuurlijk dat 'vadertje WIFI' mij niet te vaak in de steek laat.

Dag 1 : woensdag 24 juni : Sermizelles – Vezelay (Ermitage)

Een tocht van 1000 mijl begint steeds met een eerste stap.


Afstand:  11,5 km / Wandeltijd:  2u20 / Snelheid:  4,6 kmu /

Max. hoogte:   0303 m / Min. hoogte:  0110m /

Tot. stijging:   0451 m / Tot. daling:   0354 m

Vezelay katedraal vanuit de achterafjes
Vezelay katedraal vanuit de achterafjes
Een eerder weemoedig afscheid deze morgen. Waar ging ik toch aan beginnen ? Mijn maatje ging ik meer dan 2 maanden achterlaten. Veel wenkjes aan het vensterraam tot de trein vertrok. De treinverbindingen verliepen vlot. Morgen zou dat niet het geval zijn : er waren stakingen van het Bourgondisch netwek aangekondigd. Gelukkig is het morgen (en de volgende maanden) enkel te voet te doen. Toen ik rond half vier van de trein stapte was ik trein en metro echter zat. Een nonnetje werd door een wilde collega met gierende banden afgehaald en vroeg of ik niet wide meeliften. Ik wilde echter stappen en maalde de kilometers tot Vezelay af. De camino is onder een goed gesternte gestart : de zon was van de partij en onder een stralend blauwe lucht bereikte ik de camping waar ik mijn tentje rechtzette. Mijn eerste stempel is binnen (zelfs eentje uit de katedraal). En nu een eenzame nacht in mijn body bag...

Dag 2 : donderdag 25 juni : Vezelay ermitage - Chastellux sr Cure

Waar je van droomt, daar kun je niet van wakker liggen.


Afstand:  31,8 km / Wandeltijd: 8u20/ Snelheid:  3,9 kmu /

Max. hoogte:  0388 m / Min. hoogte:  0091 m /

Tot. stijging:  1687 m / Tot. daling:   1573 m 

De trots van de Morvan : een lavoir
De trots van de Morvan : een lavoir
Dat de etappe vandaag zwaar zou worden daar was ik van overtuigd. Maar dat ik een serieuze opdoffer zou krijgen dat had ik niet verwacht. Het eerste deel was heuvel op heuvel af : de gr13 bracht je continu van hoog naar laag. Daarna was het een tijdje kuieren langs de Cure, op sommige plaatsen tussen hoge rotskliffen, tot er weer geklommen moest worden naar het plateau. En toen gebeurde het, een wit-rood kruis bij een hoogspanningslijn. Een misse interpretatie van mij. Ernaast was een brede baan in basaltslag aangelegd. Ik blijgezind het brede pad op. Na 2 km stopte de baan in the middle of nowhere. Geen andere keuze dan terugkeren. 4 km meer op de teller voor deze lange wandeling. Ik onderzocht een ander pad rechts van het beginpunt maar dat viel niet samen met het pad van de gps. Toen zag ik dat er verderop in het verlengde van een vers uitgehaalde greppel nog een pad was. Dat even gevolgd, vermits het ongeveer samenviel met de gps. Maar het vertrouwen was weg, dus besloot ik terug te keren. Op de terugweg kwam ik een Frans koppel pelgrims tegen die de Assisi-pelgrimsweg volgden die hier en daar wat afweek van de gr13. Even bijgebabbeld (eindelijk pelgrims op mijn weg!). Ik vertelde mijn wedervaren op het plateau maar zij gingen toch verder. Ik dus helemaal naar beneden, de gps geraadpleegd en een stadje gezocht waar zowel fiets- als wandelpad kruisten. Het pad uitgezet en de gps verwees naar een weg verderop. Ik liep die anderhalve km af en kwam toen aan de edf-centrale waar een verbodsplaat hing. Toch doorgelopen en plots ging het alarm af. Dus onverrichterzake teruggedraaid. Daarna de weg aan grasmaaiers gevaagd die er eentje aanwezen maar ook zeiden dat het nog 'très loin' was. In Saint-Marc stopte ik om een pintje te drinken bij een lastige matrone die nier veel zin had mij uit te leggen waar er gites waren, de camping was immers na al die esbattementen geen optie. Tenslotte mompelde ze iets van 'chateau'. Dus daar naartoe getrokken. In de laatste beklimming zat ik even te rusten toen het Franse koppel mij weer voorbijliep. Mijn grote omweg was dus blijkbaar sneller geweest dan hun pelgrimvariante. Toen zijn we samen naar de gite getrokken. De patronne verwende ons mer 4 gangen. We lachten en genoten. Al met al een mooi dageinde onder een heerlijk zonnetje. Ik vroeg ook terloops naar hun kilomererstand : 22 km . Ahum, wie ben ik dan om de gr13 als een makkie te betitelen.  Toch was het een goede training als 30-km wandeling.Ik denk dat ik in het vervolg een mix van fiets- en wandelpaden zal bewandelen. Met dank aan Florence voor dit bericht. Ik heb tethering ingesteld op haar 4G-martphone.

Dag 3 : vrijdag 26 juni : Chastellux - Dun

Wie te lang nadenkt voor hij een stap zet, staat zijn leven lang op één been.


Afstand:  21,4  km / Wandeltijd:  5u50 / Snelheid:  3,6 kmu /

Max. hoogte:  0591 m / Min. hoogte:  0256 m /

Tot. stijging:   1132 m / Tot. daling:    0928 m

Mijn tentje lijkt wel op een boddybag
Mijn tentje lijkt wel op een boddybag
Na de desastreuse dag van gisteren waarbij ik mezelf tegenkwam, had ik besloten het wat kalmer aan te doen. Met meer dan 18 kg is een gemiddelde van 5 kmu niet mogelijk met al die stijgingen in de Morvan. Na het ontbijt met zelfgemaakte confituur en cake, nam ik afscheid van het religieus, sympathiek Frans koppel en de hospita, en vertrok voor Dun, de eigenlijke stopplaats van gisteren. Toen ik na 2 u wandelen tussen voornamelijk stijgende holle wegen, enkele kleinigheden zat te verhapstukken passeerde een Frans koppel dat markeringen voor de zondagwandeling aanbracht. Tijdens het gesprek bleek dat zij zowat 150 deelnemers verwachtten. Nadat mijn voeten voldoende gelucht waren, stapte ik maar weer eens op en kwam hetzelfde koppel opnieuw tegen. Zij stonden op het punt een weiland in te duiken. De man nodigde mij uit hen eventjes te volgen over enkele stukken priveterrein die speciaal voor deze wandeling opengesteld werden. Even later gingen ze een brokje eten en ik trok nog gedurende drie kilometer langs de gorges van de Cure. In de uiterwaarden betekende dit natuurlijk wat kletterwerk over rotsblokken en dikke boomwortels. En tenslotte over de weg naar de camping. En wat dacht je : steil omhoog. Ik sta als enige op de camping en de campingmadam vertelde dat er dit jaar weinig volk op de camino en ook naar Assisi gaat. Mijn tentje opgezet en daarna ging ik op zoek naar een anijsdrankje dat gisteren in het avondeten inbegrepen was, maar waarvoor ik vandaag nog een kilometertje naar beneden moest en straks weer naar boven natuurlijk. En raad wat : op het terras zat het Frans koppeltje te souperen. Dus weer dank voor de connectie anders was ik vanavond niet in de ether.

Dag 4 : zaterdag 27 juni : Dun - Lac Settons

Het genie wijst de weg, het talent bewandelt hem.


Afstand:  19,7 km / Wandeltijd:  5u44/ Snelheid:  3,4 kmu /

Max. hoogte:  0595 m / Min. hoogte:  0493 m /

Tot. stijging:   0799m / Tot. daling:    0795 m 

Avondkiekje van de Settons
Avondkiekje van de Settons
Vandaag een eerder rustige stapdag en vermits ik de wandelgps de kortste afstand liet bepalen koos hij deze keer voor grotere wegen. Enkel aan het lac koos hij voor het wandelpad. Dus weinig te melden vandaag. Enkel dat er blijkbaar een grote tourrit voor wielerliefhebbers doorging. Honderden Fluo-boys gingen flink tekeer en riepen mij dikwijls veel sterkte toe. En toch zit ik met een zwaar dilemma. Het gewicht van 19 kg is niet langer meer te torsen. Wie verwees er ook weer naar dat gewicht bij vorige tochten ? Ja ik geef het toe : een tweede opdoffer. En met de canicule (hittegolf)  die volgende week aangekondigd wordt mag het ook wat minder zijn. Ik ben dus eens gaan praten met de campinguitbaatster en zij lijkt wel gewonnen om mijn tentbenodigdheden bij te houden als het maar teruggehaald wordt voor 14 september (sluitingsdatum) . Ik treed dus waarschijnlijk toe tot het gild van de gitebezoekers. Morgen meer hierover.

Dag 5 : zondag 28 juni : rustdag Les Settons

Les mesanges een goed onderhouden.oase van rust
Les mesanges een goed onderhouden.oase van rust
Als er overal wegen zijn, is alles weg.

Het debacle heeft zich deze nacht veropenbaard. In een rush diende ik het toilet op te zoeken en was het slachtoffer van de rapido. Ik voelde me lusteloos en duizelig : buikgriep, iets verkeerd gegeten of gedronken (Ricard), te diep gegaan in mijn inspanningen in het zwoele, warme weer,... Wie zal het zeggen ? Dus niets forceren en rusten. Om me later wat meer ademruimte te gunnen heb ik dus een nieuw besluit genomem. Met de hittegolf van de volgende 14 dagen (tot 43 gr in het zuiden van Fr), en door het feit dat er tot Le Puy zeer weinig gites zijn, reis ik morgen af naar Le Puy met taxi, bus, tgv (naar Lyon) en trein tot Le Puy. Mijn camino wordt dus Le Puy - Sdc. Ik voel me ondertussen al heel wat beter en de reisdag van morgen is in feite ook een rustdag. Ik hoop dan ook wat meer pelgrims te ontmoeten, want buiten het Frans koppel voor Assisi heb ik nog geen gelijkgezinden ontmoet. Het gitesysteem zal mij ook helpen mij regelmatiger te voeden. Dat is blijkbaar niet evident in de Morvan waar epiceries en boulangers toch zeldzaam zijn. Er zijn hier kleine dorpjes waar de bakker 1 maal per week langskomt. Ik hoop dinsdag weer op pad te zljn. Ik zal het tentje dan ook niet in de Settons achterlaten, maar wel in Le Puy.

Dag 6 : maandag 29 juni : verplaatsing Settons naar Le Puy.

Als je de berg opgaat, zijn er vele wegen… Je kan ze niet allemaal tegelijk bewandelen.


De binnenkegel van lava draagt de kapel en de slievevrouw
De binnenkegel van lava draagt de kapel en de slievevrouw
Vandaag gedaan zoals gisteren gezegd. En wat ik vreesde werd bewaarheid. De taxirit kostte meer dan bus, tgv en regionale trein samen. Voor de rest is alles gelopen als een fluitje. Nergens vertagingen, alles uitgekomen zoals gepland. Het enige wat mij hier in de grote stations van Frankrijk verwondert is dat het juiste spoor pas op het laatste geaffficheerd wordt. Waarschijnlijk doen ze hier aan flexibele planning. Het gevolg is wel dat de hal vol sterrenkijkende mensen staat, en zodra het perron aangekondigd wordt een rush naar dat ene perron op gang komt. Mijn taxichauffeur had blijkbaar ervaring met trekkers. Hij deed geregeld bagagevervoer voor groepen - anders onbetaalbaar. Verder vertelde hij dat wandelaars altijd een indruk van eenzaamheid ervaarden in de Morvan. Ik heb mij toen ook de bedenking gemaakt 'als mij hier iets overkomt wordt ik nooit gevonden'. Dit is in Le Puy waar ik rond 8 uur aankwam al gans anders : buiten het station had ik al onmiddellijk klap met een Spanjaard en een Fransman die beiden naar Compostela gingen. Op de camping stond een jong Frans koppeltje dat al van de Elzas op weg was naar Composteale en een paar stoere gasten die de Stevenson opgingen (richting Ales). Morgen blijf ik hier nog een dagje plakken om mijn tetteren (thetering via g3 of g4 en de smartphone als hot spot te definieren - dank je Fred voor de hint) in orde te brengen door een Franse simkaart te kopen. Ik hoop dan ook mijn bagageprobleem opgelost te krijgen. Het meisje van het Frans koppel kwam vragen of ik niets wilde eten, maar ik was net al gaan dineren : een salaadje (overvol bord) met zalm en linzen. Ik zal toch moeten leren gedisciplineerd te eten.

Dag 7 : dinsdag 30 juni : rustdag Le Puy

Een pad zonder hindernissen leidt gewoonlijk nergens naartoe.
Zicht uit een trapjesstraat op de kathedraal die men onderaards in het midden van de kerk binnentreedt.
Zicht uit een trapjesstraat op de kathedraal die men onderaards in het midden van de kerk binnentreedt.
Deze nacht rond drie schoot ik plots wakker. Ik dacht dat de special forces geland waren om een drugshol uit te roken. Gelukkig herinnerde ik mij dat er op 100 m van de camping een ziekenhuis ligt met helikopterservice. Eens ik me dat realiseerde sliep ik weer rustig in.
Maar één woord vandaag : heet, heet, heet... En morgen van hetzelfde laken een broek. De wandelaars die in de vroege namiddag binnenkwamen puften en zuchtten dat het een lieve lust was. Wat mijn dag betreft staat 'Orange' hoog genoteerd: 2 maal anderhalf uur aanschuiven vooraleer bediend te zijn. Ze verkochten mij inderdaad een nieuwe sim-kaart die zij 'sans engagement' noemden. Ik gelukkig als een kind terug naar de camping om de kaart te installeren (want zij manipuleerden geen toestellen die ze zelf niet verkochten). Het installeren stelde niet veel voor. De testen om mijn smartphone als wifi hotspot te definiëren en door de tablet te doen accepteren verliepen vlekkeloos tot ik het internet wilde benaderen. Geen gehoor... Dus ik deze namiddag terug naar Orange, en het was niet omdar de airco het er aangenaam maakte. Ik werd onmiddellijk doorverwezen naar de onderhoudsdienst, die na wat zoeken tot dezelfde conclusie kwam en de verkoopdienst belde. Men vertelde hem dat een sim sans engagement geen dataverkeer en wifi hotspot toestond. Hiervoor diende men een veel duurder abonnement aan te kopen... Het is natuurlijk geen verloren geld want ik kan nu de gites goedkoop bellen om te reserveren. Gewoon internetten via free Wifi kan natuurlijk wel. Na deze ontgoocheling ben ik maar een caminostempel gaan halen op de toeristische dienst wat mijn wandelingen toch nog goedmaakte. Ik zal maar op het huidige stramien verdergaan en gratis wifi hotspots gaan zoeken.
Van de gerante van de camping kreeg ik ondertussen goed nieuws. Ik mag mijn tent en overtollig gerief achterlaten. Zij stapelt het dan in een apart huis op de camping tot wij het in het najaar ophalen.
Dus heet weer of niet, morgen vertrek ik naar St Privat. De wandeling start met een pittige klim van 700m. Een serieuze test dus ...

Dag 8 : woensdag 1 juli : Le Puy - St.-Privat

Wie zijn weg kent, zal niet van zijn pad afwijken.


Afstand:  25,3km / Wandeltijd:  6u03 / Snelheid:  4,2 kmu /

Max. hoogte:  1213 m / Min. hoogte:  0623 m /

Tot. stijging:  0905 m / Tot. daling:   0638 m 

De moderne gite van la cabourne
De moderne gite van la cabourne
Eindeljk nog eens statistiekjes. Dat betekent dat ik weer op pad ben. Deze morgen waren de tentmannen op de camping al vroeg in de weer om af te breken en te vertrekken. De meeste vogels waren rond 7 uur al gevlogen. Ik diende nog even te wachten tot iets na acht. Toen kwam de campinguitbaatster mijn dichtgeplakte zwarte zak afhalen om hem in de kelder van het huisje achter slot en grendel te plaatsen. En dan richting 'rue des capucins' om weer aan te sluiten op de GR65 die fiks begon te kllmmem. Een prachtig zicht vanop 800 m op Le Puy, maar helaas stond de zon recht in de lens voor een kiekje. Daarna kwamen een heel aantal wegen aan bod : karrewegen, paden en ook asfalt natuurlijk. We doorkruisten 3 stadjes. Een boerin had een buvette gecreëerd waar ik een eerste stop deed voor een baguetje met kaas en een warme choco. En gelukkig maar want verderop was er niets meer te krijgen. Ik hoorde vanavond een vrouw vertellen dat zij overleefd had op een 'baarke'. Nog even de laatste klimpartij naar Montbonnet met het achterliggende bos onder de zolen trekken en tenslotte volgde een 5km-afdaling naar St.-Privat. In de gite liep wat volk binnen, maar ik kon de koppen pas tellen bij het avondeten. We zaten verspreid over 2 tafels 1 tafel met 8 vrouwen en een tafel met 2 koppels en 2 mannen. De ambiance aan onze tafel zat er al onmiddellijk in. Veel gelach. Ervaringen werden uitgewisseld. Blijkbaar stoppen de meesten in Conques. Hoe onze bende uiteengeranseld wordt tijdens de volgende dagen zal ik in de volgende dagen wel uitleggen. Feit is dat er veel diepgelovige mensen aan tafel zaten die deze morgen om 7 de mis van de bisschop bijwoonden en ook te communie gingen. Neem daar eens een voorbeeld aan, Joeke.

Dag 9 : donderdag 2 juli : Saint-Privat - Saugues

Kom ik er vandaag niet dan kom ik er morgen.


Afstand:  21,5 km / Wandeltijd:  6u20 / Snelheid:  3,4 kmu /

Max. hoogte:  1103 m / Min. hoogte:  0589 m /

Tot. stijging:   1107 m / Tot. daling:  1046 m 

Zicht op onze gite L'Etape (mooi traditioneel gebouw)
Zicht op onze gite L'Etape (mooi traditioneel gebouw)
Deze nacht om 11u30 ging plots het alarm af. Een oorverdovend gejank huilde door het gebouw. De meesten bleven binnen en lieten zich niet blikken (oorstopjes ? angst ? ... ). Enkel mijn roommate van die nacht (een Bretoen) en ik stonden in zwembroek op de gang. Even daarna vervoegde ook de Franse prof ons op de gang. Toen togen we op onderzoek. De Bretoen nam onze verdieping voor zijn rekening en vloog de keuken in (entree strictement interdite) en de proforessa en ik vlogen de kelder in. Wij vonden in het waskot een display met een groen en rood licht. Het rode licht flikkerde hel op terwijl het demonisch alarm in onze oren denderde. Eronder stond een resetknop. Vermits een poging tot telefoneren geen gehoor gaf besloot ik de resetknop te drukken. Het geluid stopte echter niet en wij terug naar boven. Na nog enkele minuten verder gezocht te hebben stopte de sirene eindelijk. Een 'reset à retardement' blijkbaar. Nu nog een halfuurtje wachten of politie of brandweer niet afkwam. Het alarm was misschien doorverbonden. Gelukkig was dat niet het geval. Dus konden we even later onze onderbroken eerste slaap weer oppakken. Wij vermoeden dat een gezagsontrouwe pelgrim(me) binnen een sigaretje opgestoken heeft. We hebben dit echter deze morgen niet gecheckt.

De gite-uitbater was akkoord gegaan om het ontbijtuur te vervroegen naar 7 uur. Dus zette de ganse bunch zijn klokje op half zeven. Ondertussen had ik gisterenavond de koppen geteld aan tafel. We verbleven met vijftien in de gite waaronder 12 vrouwen (uitzonderlijk veel, vond ik). Iedereen (behalve een Duitse mevrouw die al heel wat trekdagen op haar conto had vermits zij in Konstanz-Bodensee vertrokken was) zette zich rond achten in beweging en het werd een mengeling van paden, holle wegen, scherpe bosafdalingen, stukjes asfalt... De pièce de resistance werd dit maal de beklimming van de gorges de l'Allier. En wie dacht dat het niet meer steiler kon vergiste zich want de touwen iets verder bij de kapel kwamen goed van pas om de moede lijven naar boven te sleuren. Daarrna nog een afwisseling van korte en lange lussen in het bos. En tenslotte op 1050 m nog een aantal kilometers op het plateau. Gezien de grote hitte dook practisch iedereen het eerste cafeetje binnen voor een biertje met grenadine of citroensiroop. Le Puy is blijkbaar de streek van de linzen. Iedere maaltijd werden er telkens frigokoude linzen (lentilles) opgediend. En ik vind het nog steeds lekker.

Dag 10 : vrijdag 3 juli : Saugues - Le Sauvage


Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.


Afstand:  20,7 km / Wandeltijd:  4u40/ Snelheid:  4,3 kmu /

Max. hoogte:  1328 m / Min. hoogte:  0939 m /

Tot. stijging:  0818 m / Tot. daling:   0490 m 

Domein Le Sauvage
Domein Le Sauvage
Deze morgen onder een gesluierde hemel met een onluikend zonnetje. Er was dus geen hittegolf vandaag. Daarenboven kwam rond 10 uur de wind hevig opzetten, en het werd dus een mooie zonnedag, niet te warm. Het spoor dat vandaag gelopen moest worden staat geboekstaafd als minder moeilijk en inderdaad de paar klimmetjes betekenden geen groot probleem. De klus was dus vlug geklaard. Het laatste stuk pad was wondermooi en leidde rechtstreeks naar het beschermd erfgoed 'Le Sauvage'. Het was indertijd een hospitaal voor zwaar zieken dat afhing van Le Puy. In de meer recente tijden was het een boerenbedrijf dat geleid werd door een dertigtal landbouwers die hun koeien hier kwamen stallen. Nu heeft de federale overheid het heft in handen samen met de boeren en beide willen het ruim laten kennen door de mond aan mondreclame en de regionale producten willen promoten. Werkelijk een pareltje van architectuur. Het is fijn toeven hier.

Dag 11 : zaterdag 4 juli : Le Sauvage - Aumont Aubrac

Wacht niet op een goede dag, maak er één.

Afstand:  31,9 km / Wandeltijd:  7u10 / Snelheid:  4,2 kmu /
Max. hoogte:  1290 m / Min. hoogte:  1050 m /
Tot. stijging   1245 m / Tot. daling:   1856 m
Een echt romaans pareltje : het kerkje van Aumont-Aubrac
Een echt romaans pareltje : het kerkje van Aumont-Aubrac

De Zwitser (Je vais où mes souliers me portent) sleurde ons reeds om 6u15 uit bed. Hij vertelde dat moeder en zoontje (13 jaar) al om 6 u vertrokken waren. Dat maakte dat we om 6u45 al voor een gesloten ontbijtdeur stonden. Om exact 7u kwam een landbouwster van het collectief de deur openen. Brood, vlokken, confituur, choco, koffie stonden ons op te wachten en er werd naarstig toegetast. Als toemaatje kregen we tenslotte nog een 'yahoert' als we ons ontbijtbonnetje inwisselden. Nog een lepeltje verse aardbeiconfituur eronder mengen want het zou een zware dag worden. Dus voldoende suikers opslaan. En we werden dadelijk op het verkeerde been gezet want de 12 eerste kilometers liepen als een centje. Het was ook een machtig landschap tot in de Lozere. Na een bezoek aan het kasteel van St Alban dat een zeer groot hospitaal bezit, werd ik toegeroepen door een aantal psychiatrische patiënten dat zij daarboven een 'buvette' uitbaatten. Ik daar spoorslags naartoe en ik bestelde een perrier die me 80 ct kostte. Na wat heen en weer gebabbel kreeg ik vlug veel details van de betrokkenen te verwerken. Een belegd broodje hadden ze echter niet, dan moest ik 'à l'église, en face' gaan. Bij de bakker binnengelopen, daarna bij de bar tabac een perrier besteld die daar 2€50 kostte. Op een buitenterras aan het kerkje beide dingen tot mij genomen. En toen begon de lijdensweg : heet, heet en geen lek wind. Verschillende stappers zochten verkoeling in diverse schaduwplaatsen en bleven wat rusten. Zeker op de tussenplateaus over de witte steenslagwegels met hier en daar een spar en den was er geen lek schaduw. Dus was het voor iedereen wat krasselen. De patron van de gite vertelde achteraf dat er 7 personen afgebeld haddden wegens 'trop chaud'. En morgen van hetzelfde laken een broek. Als zelfs de brochures al vertellen dat er op weg naar Nasbinals geen plekje schaduw te vinden is, wordt het weer wat afzien. De patron zal dus morgen al om 6 uur zijn ontbijttent openen.

Dag 12 : zondag 5 juli : Aumont Aubrac - Nasbinals

De weg van later loopt naar het plein van nooit.


Afstand:  27,8 km / Wandeltijd:  06u20 / Snelheid:  4,4 kmu /

Max. hoogte:  1260 m / Min. hoogte:  1024 m /

Tot. stijging:  0736 m / Tot. daling:   0620 m 

Het mooie kerkje van Nasbinals (vooral het houten trapwerk achterin de kerk is indrukwekkend (foto volgt later)
Het mooie kerkje van Nasbinals (vooral het houten trapwerk achterin de kerk is indrukwekkend (foto volgt later)
Gisterenavond serveerde de patron een specialleke van de streek : l'aligot. Het begon eerst met het tonen van de plaatselijke kaas die max 7 weken mocht gerijpt zijn. Van een stuk van de kaas had hij flinterdunne schellekes gesneden. Daarna kregen we een frisse salade opgediend. Plots kwam hij uit zijn keuken gevlogen met een grote kookpot tegen zich aan en een grote houten lepel in de andere hand. Hij deed een aantal flinke omroeringen met zijn reuzelepel en begon daarna een pompbeweging naar boven te maken om te laten zien dat de kaas-aardappelmash consistent was. En dat was hij inderdaad : het geheel werd dradiger en dradiger, wat de Italianen 'al telefono' noemen. Hij herhaalde zijn trucjes aan de drie tafels, terwijl hij ieder bord rijkelijk vulde. En het was lekker. Drie maal is hij met zijn ketel rondgekomen met telkens een ander toevoegsel (vlees, groenten,...). Met een fles wijn per 4 zat de stemming er snel stevig in bij de 24 tafelgenoten.
Vroeg uit de veren vandaag want velen hadden afgezien van de hitte op het plateau. Maar het viel reuze mee. De hemel was wat gesluierd zodat de zon niet verzengend kon doorkomen. En vriend wind kwam met het vorderen van de dag sterker en sterker door. Het was lang maar de tocht vorderde goed. In een buvette van een gite dronk ik een perrier en praatte wat met de uitbaatster. Er waren dit jaar zeer weinig pelgrims onderweg, maar zij kon ook niet onmiddelijk een reden verzinnen. Wat het plateau betreft (40 x 40 km) dat was fantastisch. Ellenlage wegeltjes doorkruisten de enorme grasvlakte. De vergezichten waren fantastisch met de opgerolde grasrollen, de grote kuddes runderen en de geïsoleerde joekels van boerderijen. Een aanrader om nog eens te bezoeken.
Vandaag werd ook een eerste barrière doorbroken : ik ben rond 9 uur onder de A75 (Clemond - Montpellier) doorgelopen. Er zullen er nog volgen, hoop ik.

Dag 13 : maandag 6 juli : Nasbinals - St Chely d'Aubrac

Wie durft te verdwalen, vindt nieuwe wegen.


Afstand:  21,1 km / Wandeltijd:  4u46 / Snelheid:  4,3 kmu /

Max. hoogte:  1374m / Min. hoogte:  0810 m /

Tot. stijging:  0534m / Tot. daling:     0890 m 

Mijn huidig stekkie : open venster boven de dakgoot
Mijn huidig stekkie : open venster boven de dakgoot
Een prachtige verderzetting van gisteren. Mijn enige roommate (6 bedden onbezet) zou om 5u30 vertrekken. Met zijn mtb deed hij ook de GR65. Hij moest wel meer te voet dan te fiets, zei hij. Een vroege trekvogel dus. Vanaf 5 uur was ik dus klaarwakker. Toen ook even later de meisjes boven begonnen lawaai te maken was het hek van de dam. lk besloot dus maar de minst goede gite (tot nu toe) snel te verlaten. Om 10 na zeven was ik dus onderweg. In tegenstelling tot de vorige dagen was het mistig en vochtig. De tocht begon met een lange beklimming naar de col van Aubrac (1374 m). Maar eens boven op het plateau was de mist bijna opgelost. Enkel in de dalen bleef de mist hangen. Dit gaf prachtige panoramabeelden met grote kuddes koeien en massa's grasrollen. Na een laatste klim naar de kam ontvouwde zich Aubrac voor onze ogen met zijn Engelse toren, zijn grootse Romaanse kerk en hospitaalgebouwen. Zowaar nog een dimensie groter dan Le Sauvage. En dan begon de verschrikking : een steile afdaling in mooie holle wegen die wel 6 km aanhield. Gek werd ik van al die 'rolling stones' die onder de schoenen wegsprongen. Om klokslag 12 was ik mijn panaché al aan het degusteren. Daarna ging ik op zoek naar een gite en ik vond een juweeltje. Op de bovenste verdieping van een 15e eeuwse toren heb ik mijn stekje gevonden. Dat is het voordeel van eens eerste aan te komen. Morgen ook weer vroeg vertrekken om de hitte voor te blijven. Vanaf woensdag wordt hier 10 gr minder voorspeld. Eindelijk, want de plaatselijke bevolking kreunt en klaagt ...

Dag 14 : dinsdag 7 juli : St. Chely - St. Come d'Olt

Wie met beide voeten op de grond blijft, komt niet ver.


Afstand:  21,0 km / Wandeltijd:  5u00 / Snelheid:  4,3 kmu /

Max. hoogte:  0928 m / Min. hoogte:  0344 m /

Tot. stijging:   0554 m / Tot. daling:  1008 m 

Gite du couvent de Malet
Gite du couvent de Malet
Iets voor acht trok ik deze morgen uit mijn ivoren toren en verdween achter het kerkhof. Na een vijftal lange lussen bergop, opende zich een breed bospad dat in een boog om het dal zonder veel niveauverschil door het beukenbos liep. Na een paar kilometer ging het over in asfalt. Ik zag een landbouwer in blauwe kiel naderen gevolgd door een kudde aubrac-runderen met hun lange horens. De man riep me toe dat ik rustig door mocht lopen. Een paar kalveren verschrokken zich echter toen ze op mijn hoogte kwamen. Een ouder beske liep achter de kudde, riep enkele krachtworden en de orde herstelde zich na enige tijd. Ze vertelde me dat ze wegens de droogte veel dieren moesten verplaatsen. En ja, enkele kilometers verder liep ik over hun erf en trof man- en vrouw-drijver voor een stal die zij 'Compostela' ingericht hadden. Een batterij thermossen stonden tegen de wand aangelijnd en je kon mits een kleine vergoeding een drankje tappen en een berichtje in een dagboek achterlaten. Even later ging het pad over in een breed wandelpad. Ik keek even om en zag dat er een brandweer/ziekenwagen wiegend en hobbelend aankwam met alle zwaailichten aan, gevolgd door een kleinere hulpwagen. De chauffeur stak zijn hoofd uit het raam en vroeg of ik hen gebeld had. 'Non, je ne sais de rien' antwoordde ik en zij vervolgden met veel moeite hun weg. Enkele honderden meters verder zag ik een lange rij witte bijenkasten staan. Na enige tijd verschenen de zwaailichten weer, deze keer geparkeerd in de schaduw van de bosrand. Bleek dat in de volgende bocht nog zulk een lange rij bijenkasten stond. 2 imkers met kaproen waren honing aan het verzamelen en hadden blijkbaar de bijen vertoornd want ze werden in een kolkende wolk aangevallen (te weinig uitgerookt ? Te heet/onweerachtig ? ). Ook een voorbijkomend groepje deelde in de aanvalsgolf en werd gestoken. Een kind van 8 werd een tiental keer gestoken en werd verzorgd door de samu (zonder veel erg bleek later). De aanvalsdrift was blijkbaar voorbij en enkele wachtenden wilden doorwandelen. Wij besloten in een grote boog, hoog tegen de weiderand rond de plaats des onheils heen te lopen en merkten niets meer. Even later begon de afdaling en een half uur later landde ik in de gite van het klooster van Malet. Een gigantisch geheel van de Zusters Ursulinnen met een eigen kerk. oratorium, vergaderzaal,... en 24 kamers van 1 tot 3 bedden om pelgrims te ontvangen. Ik stak deze namiddag even de neus buiten, maar was vlug terug binnen. Het was veel te heet (40°).

Dag 15 : woensdag 8 juli : St Come d'Olt - Estaing

Niet iedereen die zwerft, is de weg kwijt.


Afstand:  24,6 km / Wandeltijd:  6u08 / Snelheid:  4,0 kmu /

Max. hoogte:  0527 m / Min. hoogte:  0256 m /

Tot. stijging:  1062 m / Tot. daling:   1076 m 

Kasteel van Estaing
Kasteel van Estaing
Na een copieus ontbijt in het klooster van Malet, vertrokken we richting Lot, een ander icoon van de Compostela-camino. Een boer verplaatste zijn koeien naar een lager gelegen weide onder een bewolkte hemel. Het regende eventjes maar nog niet voldoende om het stof van de weg te doen verdwijnen. Een slingerend bospad volgde even de Lot maar diende even later de oever te verlaten om steil naar boven te klimmen. We klommen in en uit een steengroeve van zwarte basalt, klommen naar een 'Slievevrouw' (wat dacht je) die echter in lengte duidelijk onderdeed voor deze van Le Puy. De panorama's over de verschillende dalen waren overweldigend en adembenemend. En dan begon de afdaling naar Espalion, waar bij het kerkhof een zusterkapel Perse van deze van Conques ligt. Veelvuldig zijn ook de kastelen annex kapelletjes die de streek kenmerken. Na het doorkruisen van smalle, donkere palmstruik-paden bereikten we vroeg in de namiddag Estaing (ja, het geslacht van V Giscard d'Estaing, ex-president van Frankrijk) een stad die vermeld wordt in de top vier van Frankrijk. Het stadje is inderdaad de moeite waard met zijn imposant kasteel dat de ganse stad domineert. Smalle straatjes (tra's) met middeleeuwse kerk en gebouwen omgorden het kasteel. En ok, bij ons startpunt van morgen blijkt dat de teller voor Compostela onder de 1400 km gedaald is (nog geen reden tot hoera-geroep, maar toch al goed op weg).

Dag 16 : donderdag 9 juli : Estaing - Espeyrac

Wie altijd maar vooruit wil, verliest de weg terug.


Afstand:  35.7 km / Wandeltijd:  6u40 / Snelheid:  5,1 kmu /

Max. hoogte:  0649 m / Min. hoogte:  0278 m /

Tot. stijging:  2107 m / Tot. daling:  1965 m 

Zicht op  Espeyrac-vallei vanuit mijn venster.
Zicht op Espeyrac-vallei vanuit mijn venster.
Gisterenavond nog naar de lightshow van het kasteel in Estaing geweest, maar het kon me niet echt bekoren. Vanaf de oude brug over de lot werden er wat losse (vooral oorlogszuchtige) wisjedatjes over het geslacht d'Estaing verteld, maar de belichting bleef steeds hetzelfde. Eens teruggekeerd bleken mijn 2 roommates tegen mekaar een staccato 'snurken' ingezet te hebben om de meeste decibels te produceren. Mijn oorstopjes bleken niet in staat het geluidsniveau tot aanvaardbare proporties terug te dringen. Ik heb dus weinig geslapen. Om iets na zeven vertrokken voor een lange uitstap die langs de Lot startte. Ik haalde 2 Zwitserse dames in, we babbelden wat. Een van de twee sukkelde met haar voet en vroeg haar vriendin even halt te houden om haar voet te verzorgen. Voor de rest van de tocht heb ik geen bekende ziel meer ontmoet. Het was precies of ik alleen op weg was. In Golinhac stopte ik bij een winkeltje, kocht wat eetwaar en kwam weer op krachten. Wat de tocht zelf betreft kan ik kort zijn : 90 % asfalt en de rest weer klimmetjes langs weiden met geregeld mooie vergezichten. Tot overmaat van ramp bleken de twee gitemogelijkheden volzet, toen ik op de mairie inlichtingen vroeg. De behulpzame dame vroeg of ze nog even naar een privegite mocht bellen. Het bleek dat er nog plaats was. Ik opnieuw mijn stoute schoenen aangetrokken en 2 supplementaire kilometers stevig bergop afgelegd. De dame ontving mij goed en dompelde mijn moede voeten in een bassin met muntblaadjes. Ze bracht me daarna ook nog een panaché. Wat moet een mens nog meer ... Ondertussen zijn hier ook nog 3 dames, waarmee ik al regelmatig opgetrokken ben, binnengedruppeld - de lady of the house is ze met de auto gaan ophalen - even verkeerd gelopen.

Dag 17 : vrijdag 10 juli : Espeyrac - Conques

Vele wegen leiden naar de top van de berg, maar het uitzicht is altijd hetzelfde.


Afstand:  14,4 km / Wandeltijd:  3u09 / Snelheid:  4,6 kmu /

Max. hoogte:  0629 m / Min. hoogte:  0302 m /

Tot. stijging:   0451 m / Tot. daling:  0556 m

Vandaag weer één van de iconen van de Camino geslecht. Ondanks het feit dat we boven op de helling moesten vertrekken was het een korte etappe. Vandaag was het weer een gezonde mix van weidepaden en asfalt. Het laatste end was weer een steile afdaling met een rechtstreekse toegang tot het wondermooie Conques. Eerst mijn panaché gedronken aan de eerste bar die ik tegenkwam. Plots kwam Marie die een dag voorsprong had genomen aangewandeld. Weemoedig vertelde zij dat ze gisteren een prachtdag had gehad in Conques en ze om 1 uur haar bus naar huis nam. De inschrijvingen in de abdij van Sainte Foy mochten pas vanaf 2 uur, maar ik mocht wel mijn materiaal in de binnenkoer wegzetten. In de tussentijd even een slaatje verhapstukken en een eerste verkenning in Conques afstappen. En het was geweldig, een aanrader. De straatjes, sommige redelijk steil, lieten een pracht aan middeleeuwse huizen in alle maten en vormen zien. Mijn inschrijving even regelen en ik werd gelegerd in dortoir 1 met 8 stapelbedden. Daarna de was en de plas gedaan en weer het stadje bezoeken. Het was al ontvolkt want de hitte sloeg je weer om de oren. Even een zeer steile afdaling nemen en de kapel beneden even bezoeken. Deze was echter dicht. Dan maar doorgewandeld naar de camping met de enige epicerie van de omgeving. Ik ga deze avond nog een aantal voorstellingen meemaken en dan vroeg het nest in want morgen wordt een zware dag.

Dag 18 : zaterdag 11 juli : Conques - Decazeville

Ook een stap achteruit kan onvoorzichtig zijn.


Afstand:  20,3 km / Wandeltijd:  5u10 / Snelheid:  3,9 kmu /

Max. hoogte:  0635 m / Min. hoogte:  0188 m /

Tot. stijging:  0787 m / Tot. daling:   0892 m 

De uit de kluiten gewassen kerk van Decazeville
De uit de kluiten gewassen kerk van Decazeville
Het "Ultreia"-lied ('steeds verder') hebben we al een paar keren gezongen oa in couvent Malet. Maar gisteren in het prachtige Conques waren we te gast in de abdij van Foy bij de Premonstrenzers. Ik ben 's avonds zelfs naar de complies-nachtgebeden gaan luisteren in de kathedraal. Daarna werd door een oudere priester de volledige tympan (ingangsfronton) zeer humoristisch beschreven. Tenslotte speelde binnen het orgel op volle kracht en zelfs 'The house of the rising sun - Animals' werd te berde gebracht. En toen brak het afscheid van Vincent en Martine aan. Wij troffen mekaar dikwijls gewild of ongewild na bijna iedere etappe. En zoals zovele Fransen, die Conques als hun bedevaartplaats beschouwen, stopten zij er. Bedankt voor alle mooie momenten en we spreken ons na mijn odyssee nog wel. (Dit alles in het Nederlands omdat hij een vertaler Nl-Fr ging zoeken om de 'op stap' te vertalen). Het feit van vrienden te maken en te verliezen is blijkbaar eigen aan de Camino.
De wandeling van vandaag kondigde zich moeilijk aan, maar na de scherpe afdaling van Conques naar de Romeinse brug en de zeer steile helling van 2 km naar het plateau, liep alles als een fluitje van een cent. Het uitgehouwen rotspad van de start bracht ons in een mum van tijd naar het plateau, maar het was zwoegen en zweten geblazen. Gelukkig was er halfweg de kapel van St Roch (hoeveelste kapel al van de redder van het relikwiegebeente van Ste Foy - hij moet er nogal mee rondgereisd hebben in dit gebied) waar we halfweg even konden rusten. Voor de rest waren ganse stukken van de camino door bomen of wallen afgescheiden van de rijweg. Vlotjes bereikten we Decazeville rond 1 uur waar de panaché ons opwachtte. Hadden we dat geweten dan hadden we nog wat doorgelopen naar Livignac. Ik nam dus afscheid van de steeds opgewekte Zwitserse meisjes waarvan er eentje zelfs de afscheidsronde betaalde. Weer min 2 op het caminopad ...
Decazeville zelf is een oude koolmijnstad. Buiten een grote kerk en een plaatselijke winkelstraat is er niets te beleven. Geen aanrader dus.

Dag 19 : zondag 12 juli : Decazeville - Figeac

Een sprong voorwaarts doe je niet met je beide benen op de grond.


Afstand:  33.1 km / Wandeltijd:  7u31 / Snelheid:  4,4 kmu /

Max. hoogte:  0416 m / Min. hoogte:  0187 m /

Tot. stijging:  1122 m / Tot. daling:   1136 m 

Gebeeldhouwde stenen van Rosette
Gebeeldhouwde stenen van Rosette
Waar wij gisterennamiddag met tweeën lang de enige klanten waren liep de gite 'les volets bleus' tegen de avond lustig vol. De patron ging zelfs nog iemand aan het station ophalen. Het bleek achteraf zelfs een Vlaamse te zijn, An van Antwerpen. Zij had echter geen avondeten besteld. Tijd om kennis te maken hadden we niet echt omdat we vroeg naar bed moesten. Morgen kwam er immers weer een dertiger, naar Figeac. De stappers krasselden op terwijl een dame die stopte en de trein naar Lyon moest nemen en de man uit Stuttgart die al twee en een halve maand onder weg was en sukkelde met zijn voeten nog even bij een pintje bleven napraten. Iemands wekker ging al om kwart voor vijf af. Te vroeg dus nog even omdraaien tot zes uur. Zes vroege vogels maakten zich zo stil mogelijk klaar. Dominique vertrok dadelijk zonder ontbijt terwijl Boudewijn, Belgische An, Duitse Claudia en ikzelf op het ontbijt wachtten. Na een snelle hap gingen wij eindelijk van start. De ganse beklimming tot het plateau deden we samen. Terwijl wij na een uurtje reeds in Livignac halthielden om een koffietje te drinken en wat brood te kopen, kwam Boudewijn voorbij en wandelde door zonder koffie te drinken. En zo hing de ene aan de rekker en daarna weer de andere. En de ene breakte en de andere ging een appeltje eten. De camino zelf was weer veel asfalt met wat holle wegen en bredere bospaden. Geen slechte mix om wat soepel door te stappen. Plots kwamen we aan het stuwmeer op de Cédé. Het was dus niet ver meer. Eerste bruggetje en daarna links op naar de gite "Cocorico'. Daar stond een buitenbord. Ik werd er onmiddellijk ontvangen door de gastvrouw die me verwende met muntsiroop aangelengd met wat koud water en daarbij nog wat chocolaadjes en cakejes. Het avondeten was van dezelfde kwaliteit : eerst eindelijk nog eens lekkere groentensoep, daarna rijst met ratatouille en een stukje kabeljauwfilet. Als dessert was frigofrisse fruitcocktail voorzien, lekker bij deze tropische temperaturen. En daarna de stad bezoeken. In tegenstelling tot Decazeville is Figeac een mooie en levendige middeleeuwse stad, die wat Italiaans aandoet met zijn smalle historische straatjes en zijn majestueuze kathedraal. Een ander aantrekkingspunt is de oud-Egyptische kunst en zijn museum. Het is immers Champollion, een inwoner van Figeac en Egyptoloog die de hiërogliefen via de stenen van Rosette ontcijferde. Een van de pleintjes is dan ook bekleed met 3 zwarte reuzestenen van zowat 10 x 10 m die de verschillende talen bevatten. De originele stenen bevinden zich echter in Londen.

Dag 20 : maandag 13 juli : Figeac - Cajarc

Niemand verdwaalde ooit op een rechte weg.


Afstand:  30,2 km / Wandeltijd:  6u52 / Snelheid:  4,5 kmu /

Max. hoogte:  0390 m / Min. hoogte:  0086 m /

Tot. stijging:  0967m / Tot. daling:    1023 m 


Oude kapel werd Info Touriste
Oude kapel werd Info Touriste
Na een rijkelijk ontbijt met voor de eerste maal muesli, namen we afscheid van onze ospita op de tonen van U Peregrinu van I Muvrini. Ik had haar gisteren over deze nieuwe song verteld. Het was vandaag best een aangename wandeling en zeker boven op het plateau van Beduer, waar smalle en brede boswegels elkaar afwisselden. Een goede gelegenheid om wat van gedachten te wisselen, zonder de tegenpartij voor de voeten te lopen. Ik liep enige tijd mee met een oudere vrouw die ik dacht nog niet gezien te hebben. Bleek dat dat moeilijk kon omdat zij pas in Figeac ingestapt was na daar vorig jaar gestopt te zijn. Ik remde af bij een jonge dertiger die ik toch al diverse keren gekruist had. Bleek hij een jager te zijn die épagneuls africhtte als staande jachthond. Helaas hadden boosdoeners 3 weken geleden een zwarte en bruine kweekhond gestolen. Hij vermoedde dat de kidnappers bouletjes met een verdovend middel gebruikt hadden, want hij was zelf thuis. Nog even afremmen en weer wat kletsen met een vijftiger die al 3 keer de gr20 op Corsica gedaan had. Op de weg leert men dus veel mensen kennen, die daarna weer plotseling verdwijnen. Ik heb vandaag verschillende keren Moissac gehoord als stopplaats voor meerdere wandelaars. Het wordt eenzaam op het caminopad. De laatste kilometers over een schaduwloze asfaltweg was bloedheet omdat het ondertussen al half drie was. Dit was de etappe waar de meeste wijzigingen aan het parcours werden doorgevoerd in vergelijking met mijn gps-versie. Het stadje bezit een historisch centrum met vakwerkhuizen maar kan niet tippen aan Figeac.

Dag 21 : dinsdag 14 juli : Cajarc - Varaire

Het eindpunt kan nooit zo interessant zijn als de weg ernaartoe.


Afstand:  30,2 pkm / Wandeltijd:  7u5 35 Snelheid:  4,0 kmu /

Max. hoogte:  0378 m / Min. hoogte:  0148m /

Tot. stijging:   1077 m / Tot. daling:    0940 m 

Vandaag viel het best mee wat betreft de wegels: het waren meestal paden met grove steenslag tot keien en grotere rotsstukken. En wat dan te zeggen van de oude landbouwers die van de stenen die ze op hun veld samenraapten, kilometerslange muren oprichtten met deze losse natuurstenen. We hebben tijdens onze wandeling muren van meer dan 3 m breed gezien (dus bijna vestingmuren). In vele velden stond er ook vaak een vrijstaande 'caselle' dat veel wegheeft van de Italiaanse trulli maar dan helemaal opgetrokken uit witte natuursteen. Soms zagen we ook halve kleine bouwwerken die dienden om in te vluchten bij onweders. Ik vermoed dat de persoon dan in een soort foetushouding moest gaan zitten. En wat dan te zeggen van de krekels (cigales) en cicades die ons onvermoeibaar begeleidden en aanvuurden van vroeg in de morgen. We hebben vandaag nog een zeven km bijgebreid aan de normale etappe. Claudia wil immers morgen naar Cahors om dan rustig de trein naar huis te regelen. Het wordt dus een vierde dertiger op rij. De laatste 7 km kostte ons moeite, de losse steenschilfers en het occasionele asfalt branden onder onze schoenen en het was enorm heet. Je voelde de hitte zo uit de bodem opkomen. Vanuit het vorige dorpje hadden we reeds een slaaponderkomen vastgelegd, dus wisten we waar we moesten zijn. En dat viel reuze mee. Het was een gite uitgebaat door een Nederlands koppel. Gewoon de beste privé-gite tot nu toe. Fantastische ontvangst en lekker eten. Clos des Escoutilles in Varaire, een naam om te onthouden. En nu slapen want morgen weer een dertiger naar Cahors.

Dag 22 : woensdag 15 juli : Varaire - Cahors

Een stap terug op de verkeerde weg is ook een stap vooruit.


Afstand:  32,9 km / Wandeltijd:  6u59 / Snelheid:  4,7 kmu /

Max. hoogte:  0328 m / Min. hoogte:  0109 m /

Tot. stijging:  0952 m / Tot. daling:   1152 m 

Kathedraal Cahors
Kathedraal Cahors
Zoals reeds gemeld : vandaag vroeg opgestaan om half zes (hoe ga ik hiervan thuis kunnen afkicken ?). Na een copieuse maaltijd met een echt rond brood, werd het startschot gegeven om tien voor zeven. En onze Duitse vriend Detleff sleurde met de Zwitserse vriend Albert als volgwagen, Claudia en mij naar een hogere versnelling. Detleff is een kerel van bijna 2 meter. Zijn verhaal : doordat hij een trein gemist landde hij oorspronkelijk pas rond half elf in Le Puy. Na een kort bezoek aan de kathedraal, legde hij zich te slapen op de tafel van een annex-bank en na een uurtje rust besloot hij zijn camino aan te vatten. Met zijn hoofdlamp deed hij de eerste etappe tot de afdaling van Monitrol. Bij het ochtendgloren deed hij de beklimming naar de kapel en besloot dan ook maar de tweede etappe aansluitend uit te lopen. In de volgende dagen had hij nogmaals 2 etappes gekoppeld tot een wandeling van 50 km. Om de kerel maar even te situeren. Zijn caminomaatje Albert is een kranige zestiger die nooit afgeeft als hij zich in een spoor vastbijt. Hij liep maar eventjes 10 keer de 4-daagse van Nijmegen en heeft daar blijkbaar een heel Nederlands vocabularium opgestoken dat hij met een perfect Hollands accent declameert. Wel, deze 2 kerels namen ons op sleeptouw, maar gooiden ons natuurlijk na enige tijd los. Gelukkig namen zij regelmatig een rustpauze bij een of ander standje abrikozentaart met choco, bij een tapkraan, bij het middagmaal,... Onze gemiddelde snelheid lag rond de 5 kmu. Rond elf uur passeerden we een nieuwe mijlpaal : de autostrade A20 naar het zuiden. De snelheid speelde een rol maar ook het feit dat we op een zgn Romeinse weg liepen: kaarsrecht witte steenslag gedurende kilometers met hier en daar een glooiing. Het parcours bestond vnl uit brede bospaden met gekapte steenslag. Helaas verlaat Detleff ons morgen want hij wil overmorgen absoluut in Moissac zijn. Ook Claudia had vandaag haar laatste dag op de camino (voor dit jaar). De laatste beklimming naar Cahors was bloedstollend heet. Morgen geeft de meteo 40,7 gr en 's avonds onweer. Albert en ik kiezen er dus voor om morgen een 20 km te doen zodat we rond de middag op onze volgende bestemming zullen zijn.

Dag 23 : donderdag 16 juli : Cahors - Lascabanes

Als het pad der vriendschap niet regelmatig wordt betreden, groeit het dicht.


Afstand:  25,1 km / Wandeltijd:  5u30 / Snelheid:  4,6 kmu /

Max. hoogte:  0305 m / Min. hoogte:  0116 m /

Tot. stijging:  0728 m / Tot. daling:   0728 m 

Zicht vanuit mijn vensterraam
Zicht vanuit mijn vensterraam
Nog even terug naar Cahors. Er zijn enkele mooie dingen te zien in het oude stadsdeel zoals de overdekte markt, de kathedraal, enkele grote herenhuizen en enkele pittoreske middeleeuwse hoekjes. In feite niet echt een erfgoedstad. Wij verbleven er in de jeugdherberg, die ondermaats bleek en een uitgeleefde indruk gaf. Blijkbaar zijn alle jeugdkredieten opgesoupeerd. Het was soms op het randje. Dus zeker geen aanrader. Zoals ik gisteren al zei vertrok ik bijtijds na het ontbijt. Rond de klok van zeven passeerde ik het mooiste bouwwerk : "le pont des pélerins". Deze brug is indrukwekkend. Eens de brug over begon wat de Fransen 'une escalation sportive' noemen en ze was best pittig tot op het plateau. Daarna kwamen de bredere wandelwegen in steenslag weer die het merendeel van het parcours uitmaakten, dit keer afgewisseld met smalle achterliggende paadjes. Rond 11 uur begon het al drukkend heet te worden en rond half een was het bloedheet. Gelukkig liep ik reeds om 1 uur binnen zodat ik niet te veel afgezien heb. Rond half drie kwam de Zwitser Albert ook in dezelfde gite Le Bouy aan. Hij verklaarde dat het eigenlijk gekkenwerk was bij deze temperaturen. Hij had 2 jonge vrouwen ontmoet die met vuurrode gezichten rondwandelden en duidelijk oververhit waren. De gite zelf is zeer goed uitgerust (zelfs airco) en ik heb zoals iedere dag mijn klamotten gewassen (behalve gisteren in de jeugdherberg want ik vond het er te vies). Ik heb ook weer een milestone gehaald volgens de Michelin : ik ben halfweg de 'GR65 - Podiensis'.

Dag 24 : vrijdag 17 juli : Lascabanes - Lauzerte

Een slak op de goede weg, wint het van een haas op de verkeerde weg.


Afstand:  26,9 km / Wandeltijd:  6u32 / Snelheid:  4,1 kmu /

Max. hoogte:  0286 m / Min. hoogte:  0110 m /

Tot. stijging:   0876 m / Tot. daling:    0884 m 

Centrum Lauzerte
Centrum Lauzerte
De uitbaatster van de gite had gisterenavond een kom gesneden cavaillons klaargezet. Die gingen er als zoete broodjes in omdat ze lekker rijp waren. Daarna kregen de anderen kippebillen in eendenvet met couscous, terwijl ik ook couscous met gepocheerde eieren kreeg. Dit alles werd natuurlijk overgoten met een rode van Cahors. Als dessert kregen we dan nog een gelaagd glaasje platte kaas met peperkoek en een coelie van frambozen. Lekker toch voor de doorsneepelgrim. Vlotjes ingeslapen daarna, bij Albert ging het wat minder, hij is dan ook opgestaan rond 12 uur en heeft wat op onze kamer rondgewandeld. Ik wist er niets van. Deze morgen was het Frans koppel als eerste op rond half zes. Wij begonnen te ontbijten toen zij reeds het wandelpad aanvielen. Rond vijf voor zeven vertrokken wij. Albert vertrok als een speer. ik liet hem gaan. Maar binnen 2 uren stonden we in het stadje Montcuq (uitspreken met de laatste q, anders betekent het iets anders), waar we wat inkopen deden. Hij ging nog een biertje drinken en ik liep door.  In feite was het een mooie wandeling op dikwijls smalle paadjes die omsloten waren door hagen en bomen. Af en toe een venijnig klimmetje dat de zweetreserves serieus aansprak. Ik verwachtte dat hij me ieder ogenblik in de rug zou vallen, maar ik zat al een half uurtje in de nieuwe gite met het Frans koppel toen hij aankwam. Zijn enkelkwetsuur speelde blijkbaar op en hij sprak er over een gite of camping met een zwemdok op te zoeken om een dagje rust te nemen. Om openingstijd halftwee werden we door de patron ontvangen met een glas viooltjessiroop en een wafeltje. We liggen nu in een dortoir van zeven bedden met zijn tweeën. Er is toch wat volk binnengelopen, meestal vertrokken vanuit Montcuq. Ik zal straks de koppen eens tellen bij het avondeten.

Dag 25 : zaterdag 18 juli : Lauzerte - Moissac

Het pad van ware liefde was nooit effen.


Afstand:  29,7 km / Wandeltijd:  6u47 / Snelheid:  4,4 kmu /

Max. hoogte:  0234m / Min. hoogte:  0045 m /

Tot. stijging:  0972 m / Tot. daling:   1091 m 


Imposant portaal van de kathedraal.
Imposant portaal van de kathedraal.

Vandaag een moeilijke etappe gehad met veel stijgen en dalen (zo af te lezen op de hoogteverschillen). Het hield maar niet op in een drukkende, onweerachtige omgeving. Het was nochtans goed gestart in de relatieve friste van de ochtend. In het eerstvolgende dorp deden we wat aankopen en plots was mijn Zwitserse maat vertrokken. Ik heb hem de ganse etappe niet weergezien en ook in Moissac was hij niet. Hij was wel zinnens morgen een rustdag te nemen om zijn enkel die hij deze morgen stevig had ingetaped, te laten rusten. Wie weet voelt hij zich morgen weer wat beter. Rond 2 uur ben ik in Moissac aangeland in het zweet mijner aanschijns, het droop van me af door al die stijgingen. Het eten was prima, de hospitaleros hielden rekening met alle individuele wensen. Het is weer weekend en de toeristen stromen in grote getale toe in het oude Karmelietenklooster. Een prachtige locatie op een hoog uitzichtspunt voor een mooi ex-klooster. De stad zelf biedt volgende bezienswaardigheden: een mooie kathedraal met veel polychrome houten beeldhouwwerken, een van de mooiste kloosters (met groot atrium en kloostergang), een overdekte markt (gesponsord door Parijs), en wat middeleeuwse huizen. Niet erg de moeite dus. Ik moet zeggen dat ik wel niet afgedaald ben naar Tarn en Garonne om nog wat mooie plekjes te ontdekken. Het was immers zwoel en de paar regendruppels deze namiddag hebben geen soelaas gebracht. Hopelijk koelt het deze avond af voor een goede nachtrust.

Dag 26 : zondag 19 juli : Moissac - Auvillar

Erger je niet aan de slechte weg, maar geniet van de reis.


Afstand:  20,6 km / Wandeltijd:  4u27 / Snelheid:  4,6 kmu /

Max. hoogte:  0127 m / Min. hoogte:  0008 m /

Tot. stijging:  0411 m / Tot. daling:  0410m 

Het ronde overdekte marktje.
Het ronde overdekte marktje.
De hospitaleros van de Vieux Carmen vervulden de meeste wensen. Zo zouden ze het ontbijt voor de vroege vogels klaarzetten in een ander zaaltje. Ikzelf koos ervoor om wat langer te blijven liggen en het reguliere ontbijt van 7 uur te gebruiken. Door een onweer in volle nacht was het lekker afgekoeld en deze voormiddag bleven er nog heel wat wolken hangen zodat de zon niet echt kon doorbreken. De wandeling vertrok ZW om uit te komen tussen Tarn en Canal de la Garonne. Iets wat een achttal km verder al niet meer waar was want de Tarn wordt er opgeslokt door de Garonne. In feite was het een gemakkelijke wandeling want ik, zoals trouwens de meesten, had ervoor geopteerd om de kanaaltrekweg te blijven volgen tot de afslag naar Espalais. Daarna volgde er nog een klim naar het arendsnest Auvillar. En het mooie stadje opende zich met een ronde overdekte markt, een merkwaardige kerk met ronde torentjes, een klokketoren/poort,... Meer dan dat we ooit konden vermoeden. Ook de gite werd met unanimiteit goedgekeurd. Een apart gebouw met een grote keuken en mezzanine, een grote hof met een geweldig panoramisch zicht, en verder alle mogelijk comfort, vermits de gite pas enkele jaren geleden vernieuwd werd. Helaas ook een treurig bericht: de Fransman die ik in Cajarc had leren kennen gaat waarschijnlijk opgeven. Toen hij zijn open wonde onder de bal van zijn voet liet zien (precies of er een stuk vlees weggesneden was) drongen wij aan dat hij een dokter zou opzoeken. Gisteren was ook zijn zoon langsgekomen om een nieuwe rugzak te brengen, en ook hij had blijkbaar aangedrongen om ook naar huis mee te komen.
En morgenvroeg weer op want er komt een 32-er aan.

Dag 27 : maandag 20 juli : Auvillar - Lectoure

De grote weg is vlak, maar mensen zoeken liever bergpaden.


Afstand:  34,8 km / Wandeltijd:  8u30 / Snelheid:  4,2 kmu /

Max. hoogte:  0217 m / Min. hoogte:  0061 m /

Tot. stijging:  1640 m / Tot. daling:   1632m

Soms zijn er ook paardenliefhebbers onder weg..
Soms zijn er ook paardenliefhebbers onder weg..
Bernard heeft dan toch na wat aandringen zijn zoon gebeld om hem te komen halen. Zijn zoon woont in Toulouse en dan zal daar wat revalideren en na herstel terug op weg kunnen. Hij was de nacht gaan doorbrengen op de mezzanine van de keuken (frisser dan kamer). Na het ontbijt riep iedereen hem de beste wensen toe. Al snel lieten we een groot deel van de groep achter, en ik liep samen met 2 Franse vrouwen tot in het volgende dorpje St Antoine en dronk er een café au lait. Het terrein was golvend zoals in de omgeving van Herderen en schitterende landschappen ontplooiden zich. In het dorpje Miradoux liep ik de Zwitserse Jacqueline en de Franse Gerard in voor de superette en voor het Waalse koppel was het einde rit voor vandaag. Zij hadden er een gite geboekt. Wij liepen gezwind verder en werden ingehaald door 3 youngsters waaronder Ruben, een Leuvense jonge man van 35. Net als zij staken we de drukke baan over, stegen een heel eind en kregen een mooi uitzicht over Lauzerte. Daarna weer een afdaling en weer een steile stijging naar het stadscentrum, waar tientallen marktkramers zich installeerden voor een nachtmarkt. Nog even binnenlopen bij de toeristische dienst voor de juiste locatie van onze gite. Bleek dat de gite op anderhalve km van het centrum lag wat ons natuurlijk weer een oververhitting bezorgde. De gite-eigenaars verwelkomden ons echter met een biertje zodat het leed vlug vergeten was.

Dag 28 : dinsdag 21 juli : Lectoure - La Romieu

Wij zijn allemaal pelgrims op dezelfde reis, maar sommige pelgrims hebben een betere wegenkaart.


Afstand:  20,4 km / Wandeltijd:  3u32 / Snelheid:  4,2 kmu /

Max. hoogte:  0227 m / Min. hoogte:  0077 m /

Tot. stijging:  0530 m / Tot. daling:   0531 m 

Het oude klooster waar ik momenteel verblijf.
Het oude klooster waar ik momenteel verblijf.
De eigenaar van de gite, Daniel Segoura, bleek een echte kenner te zijn van de camino. Zijn uitgesproken favoriet was de Frances (Pamplona - Leon). Hij had deze camino 4 maal afgelegd met  etappes van 40 tot 60 km. Daarbuiten had hij ook de Plata 2 maal gedaan. Hij had ook enkele boeken uitgegeven samen met een negentigjarige pastoor uit de omgeving. En dat als notoir a-katho, maar dat was tegenwoordig wat bijgesteld.
Het avondeten was weer voortreffelijk. We begonnen met een halve cavaillon waaruit er bolletjes waren gehaald, hij overgoot de cavaillon met een zoete plaatselijke wijn en dan maar smikkelen. Daarna een ratatouille met een gepaneerd stuk vis en als dessert een chatillon. De kamer was echter te warm dus alles opengezet. Helaas zorgde de muziek van de nachtmarkt tot 1u voor wat overlast. Jacqueline en Gerard vertrokken al vroeg samen met de patron naar de pinautomaat, waarna hij ze op de GR zou afzetten. Ikzelf vertrok ondertussen ook. Vol in de afdaling besefte ik na 1 km dat ik mijn wandelstick vergeten was. Er zat dus niets anders op dan terug te keren. Gelukkig was de patron ondertussen terug, en bracht me op mijn beurt ook naar de GR. Oef. De wandeling was mooi en hellend. Tegen de klok van 12 was ik bij het oude 'couvent' van La Romieu. Dit katten-stadje wordt ook weer gekenmerkt door een immens grote kerk met aanpalende abdij (unesco-erfgoed). De dortoirs waren echter volzet zodat ik een eenpersoonskamer moest nemen. Daarna moest ik nog even wachten tot half twee vooraleer ik binnen mocht. Eens binnen begon het tradtioneel scenario weer : douchen, wassen, was in de zon hangen, rusten, stadje bezoeken (met drankje), fotootje maken, tekst typen en op de site zetten. Er komt vanavond wat bewolking opzetten : aankondiging van onweer ?? En einde canicule ??

Dag 29 : woensdag 22 juli : La Romieu - Condom

Wie vandaag leeft, heeft morgen een fijne herinnering


Afstand:  13,8 km / Wandeltijd:  3u10 / Snelheid:  4,3 kmu /

Max. hoogte:  0212 m / Min. hoogte:  0073 m /

Tot. stijging:  0372 m / Tot. daling:   0473 m 

Deze nacht wat lichte regen gehad. Deze morgen was het buiten dus lekker fris. Er hing bewolking, dus zou het alleszins heel wat minder warm zijn. Het ontbijt werd perfect opgediend deze morgen. Alle tafels in het vertrek 'petit dej' waren blijkbaar volzet. Op iedere plaats stond er een mandje met een zoet broodje en een homp baguette met de nodige ingredienten en een appel. De zaal liep langzaam leeg, ik was blijkbaar wat laat aan tafel. Maar waarom haasten ? Het zou een korte etappe worden. Voor alle zekerheid trok ik toch maar de regenhoes over mijn rugzak. Maar dat was in feite nergens voor nodig. Wat stijgen en dalen over kleine wegeltjes en witte wegen, en dra dook het stadje Condom voor ons op. Mijn gite lag in het begin van het stadje. Ik dacht dat ze me gerold hadden. Tijdens het inboeken had de vrouw verteld dat de hofdeur open zou zijn. Degenen die ik allemaal ingehaald had kwamen mij, wachtend aan de poort voorbij en na en kwartiertje kwam er een heer aanhollen om de poort te openen. Zak af en schoenen uit en het stadje bezoeken. En het bleek een zeer levendig Musketiers-stadje. Het was dan ook toevallig markt. De basiliek was zoals overal op de weg groot en imposant. Vooral het koor met al zijn beeldhouwwerken en het zijportaal waren indrukwekkend. Een mens krijgt natuurlijk honger van al dat hobbelen, en dus maar een menu randonneur gaan eten (kleine mosselkens, kaaspizza en dessert). Even later kwamen ook de Zwitserse Jacqueline en de Fransman Gerard aan het tafeltje naast mij zitten. En nu nog even rusten en dan weer even bufferen want er komen lange dagen aan met verschillende dertigers. 
En weer een grens gepasseerd : volgens de Michelingids hebben we vandaag de 500 km op de Podiensis overschreden. Op naar de Spaanse grens !!

Dag 30 : donderdag 23 juli : Condom - Eauze

Waarheen je ook gaat, ga met je hele hart.


Afstand:  35,7 km / Wandeltijd:  7u36 / Snelheid:  4,7 kmu /

Max. hoogte:  0177 m / Min. hoogte:  0081 m /

Tot. stijging:  1304 m / Tot. daling:   1205 m

Een mooi hoekje in Eauze
Een mooi hoekje in Eauze
Nog even doorbomen over gisteren. De gite met halfpension was zowat de slechtste van de ganse camino. Wat ik voorgeschoteld kreeg was ondermaats : een koude courgettesoep, wat couscous met halfgare groenten en 2 slecht gebakken eitjes, een dessert van schellekes appel met een paar choco-reepjes. Was de bazin nu zo slecht gezind omdat mijn 3 metgezellen geen demi-pension boekten maar zelf hun eten klaarmaakten ? Ik weet het niet. Achteraf hoorde ik wel dat het een vervanggerante was, want de eigenlijke hospitalera was naar Normandië waar haar zus huwde. Feit is dat ze zelf een gite had die 24 km verder lag en dat ze er ook snel vandoor ging met de woorden 'degene die morgen als laatste het pand verlaat, sluit de voordeur en stopt de sleutel in de brievenbus. Mijn metgezellen uit Toulon hadden hun laatste etappe erop zitten. Zij hadden een variante over Rocamadour gelopen. Om 6u10 vertrok hun bus. Voor mij geen probleem : ik zou mee opstaan om 5 uur om al rond 6 - het was nog halfdonker - de dertig kilometer aan te vatten. Het was een mooie wandeling met vele bospaden, witte wegen en de laatste 10 km werden afgelegd op een oude spoorbedding tot Eauze, mooi afgezoomd met bomen en altijd in de schaduw. Want inderdaad noch gisteren, noch vandaag had het geregend. In de namiddag verdreef de zon weer de ochtendwolken, maar en dat is goed nieuws, het was enkele graden minder : echt een lekker wandelweertje. We logeren nu in de gemeentelijke gite, dus geen eten. Ik ga dus op zoek naar een eettentje.
We naderen wel met rasse schreden de Pyreneeën.

Dag 31 : vrijdag 24 juli : Eauze - Nogaro

Als je denkt dat alles tegenzit, denk dan opnieuw


Afstand:  22,6  km / Wandeltijd: 4u50 / Snelheid:  4,7 kmu /

Max. hoogte:  0180 m / Min. hoogte:  0083 m /

Tot. stijging:  0728 m / Tot. daling:   0852 m

Afgezaagd : klein stadje met grote kerk
Afgezaagd : klein stadje met grote kerk
Deze morgen vrolijk opgestaan omdat de Duitse kamergenoot (1 van de 5) zich rustig gehouden had in tegenstelling tot gisterennamiddag toen hij alle mogelijke registers opentrok (van het snurken). Iedereen had immers wat langer geslapen (tot 6 uur), want het zou geen lange etappe worden. Ik diende een extra rondje Eauze te lopen doordat de bakker die ik gisteren gespot had aan het uiteinde van de stad, gesloten bleek. Ik moest dus even terug naar het plein van de mairie. Ik kwam terug bij het beginpunt van de GR65, toen ook de Deense Astrid die dezelfde dortoir gedeeld had, op het kruispunt aankwam. Ik sloot bij haar aan omdat ze gisteren nogal wat eenzaam, op zichzelf leek en niemand haar iets scheen te vertellen. Ikzelf had haar in het Engels toegesproken gisterenavond toen we al om 21 uur op onze bedden lagen zoals ook de 2 Waaltjes Gerard en zijn echtgenote. Het was een gesprek van Frans over Engels, doorspekt met enkele woorden Duits. En we bleven de ganse weg tot Nogaro samen. Het bleek dat zij net voor zij vertrok haar thesis als antropologe ingeleverd had en pas ten vroegste half augustus het eindverdikt zou kennen. Het schoolsysteem is ook anders. Voordat  men immers naar de unief mag moet men eerst een hogeschool afmaken. Blijkbaar wordt er in Denemarken ook veelal gewerkt door de studenten tijdens de hogere studies wat de doorlooptijd natuurlijk ook verlengt. Zij kwam blijkbaar naar hier om te ontstressen, haar hoofd leeg te maken en weer wat fysiek op te bouwen. Zij had de camino reeds gelopen in 2012 maar was wegens tijdsgebrek niet in SdC geraakt en had dus geen compostela gehaald. Vandaag in Nogaro slapen we in een ronde dortoir met 17 bedden tegen de buitenwand met de ontbijttafel in het midden. We liggen hier vlak bij een winkelcentrum waarbij ook een Aldi. We hebben daar onze inkopen gedaan voor het avondeten uit een rijke keuze aan kant en klare maaltijden. Ik ga dus niet uit eten vanavond. Nogaro is buiten zijn kathedraal niet echt indrukwekkend. Momenteel worden we zelfs geteisterd door motorengejank van moto's die op het naburige circuit hun kwalificaties rijden.

Dag 32 : zaterdag 25 juli : Nogaro - Aire sur l'Ardour

Als je geen tijd hebt voor je passie, is het dan wel je passie ?


Afstand:  31,2 km / Wandeltijd:  6u48 / Snelheid:  4,6 kmu /

Max. hoogte:  0188 m / Min. hoogte:  0058 m /

Tot. stijging:  0701 m / Tot. daling:   0719 m

Onze kerk-gite
Onze kerk-gite
Door mijn oorstopjes had ik de ochtendtaptoo gemist en stond ik met een half uur vertraging op. Normaliter was immers 5 uur afgesproken. De ontbijtplateau stond zoals afgesproken op de middentafel. Na de plas en de was trok ik daarna zo stil mogelijk naar de middenhal met alle hebben en houden om alles zo stil mogelijk in te pakken. Daarna mijn plateau halen en naar de bijkeuken verdwijnen om nog glas, bord en bestek samen te rapen. De jonge gasten hadden gisteren fruitsla gemaakt van allerhande fruit en vroegen af ik ook wat wilde. Ja, natuurlijk. Toen mijn ontbijt en de cacaomelk op waren was practisch iedereen weg. Ik dus ook op weg. Mijn gps wees niet terug naar de hoofdweg door Nogaro-centrum maar maakte gebruik van een oudere versie GR65 (wat ik onderweg zag aan de overschilderde GR-tekens). Toch heb nog 3 kilometer met de schrik op het lijf gelopen omdat ik weinig tekens van signalisatie zag. Ik liep naar het ZW, dus de goede richting. Ik ontmoette ook een bord privé/geen doorgang, maar trok me er niets van aan. Dit was waarschijnlijk de oorzaak van het verplaatsen van de erfdienstbaarheid. Uiteindelijk zag ik een bospad uitmonden op mijn gps-track met de gekende wit-rood bakens. Na zowat 8 km haalde ik de twee jongere meisjes in, en enkele km verder kwam ik in de slipstream van het Waals koppeltje Caroline en Gerard. Ik bleef dan ook de ganse tijd bij hen om over koetjes en kalfjes te praten. Op een verder tijdstip moesten we langs een treinspoor. Bij een opgebouwde pelgrim-rustplaats stonden wat stoelen en banken. En wie lag daar met zijn voeten op een stoel ? Albert de Zwitser. Hij had blijkbaar gisteren zijn snipperdag genomen en wachtte ons op na een eerder gesprek met Jacqueline en Gerard. De rest van de weg hadden we weer heel wat te vertellen en de 30 km vlogen om. Nog even wat inkopen in de Carrefour en weer wat zwaarder vatten we de laatste kilometers aan naar onze gite. En wat bleek na een toch wel stevige klim : een oude kapelkerk van de Ursulinnen die ontwijd als gite ingericht was. Er zijn 2 dortoirs ingericht : eentje in de bijkapel en eentje in de sachristij ieder met 6 plaatsen. In de hoofdnerf staat een lange eettafel. Een enige locatie maar ik vind 12 plaatsen wat weinig om het ooit rendabel te maken. En morgen weer om 5 uur op want er komt weer een dertiger.

Dag 33 : zondag 26 juli : Aire sur l'Adour - Arzacq

Belangrijk is niet de weg die je gaat maar het spoor dat je achterlaat.


Afstand:  33,9 km / Wandeltijd:  7u05 / Snelheid:  4,8 kmu /

Max. hoogte:  0234 m / Min. hoogte:  0090 m /

Tot. stijging:  0831 m / Tot. daling:   0731 m 

Onze gite (op het tweede verdiep)
Onze gite (op het tweede verdiep)
Nog even terug naar gisteren, na het avondeten in het restaurant namen wij afscheid van een groepje van 7 mensen met wie we geregeld samenwandelden. Ik had altijd gedacht dat het 7 vrienden waren die samen jaarlijks stukken van de camino aan mekaar brijden. De waarheid was echter anders. De 2 koppels en de 3 dames hadden elk een kind verloren. Na een jaar therapie samen hadden ze besloten 1 of 2 jaarlijkse activiteiten samen uit te voeren omdat ze mekaar begrepen en in dezelfde situatie verkeerden. De keuze viel op de camino omdat deze challenging was en naar een gemeenschappelijk doel leidde. Voorwaar mensen met veel moed en doorzettingsvermogen.
De wandeling vandaag leidde ons na wat klimwerk naar een hoger plateau waar zonnebloemen en wijngaarden vervangen werden door enorme maisvelden met geweldige zelf rijdende beregeningsinstallaties. En plotseling verschenen ze aan de horizon : de Pyreneeën. Nog wat vaag en mistig maar toch duidelijk zichtbaar. En ze hebben ons tijdens de ganse tocht vergezeld. Een fantastische mijlpaal toch weer. Een verdere mijlpaal is dat SdC minder dan 1000 km verwijderd is.
Ikzelf was aan het twijfelen geslaan : zou ik de Frances doen of toch mijn origineel idee 'de ruta del norte' aanhouden. Ik had immers van andere medewandelaars gehoord dat er weinig volk op de Frances was. Als door god gezonden kwam er een pelgrim uit de tegengestelde richting aangewandeld. Hij vertelde dat hij de de Portugese gewandeld had en over de Frances en GR65 naar zijn thuis in de Alpen wandelde. Hij zei dat het helemaal niet waar was en dat er toch wel veel volk aanwezig was (en niet omwille van de naamdag van Jacobus vorige zaterdag). Hij vertelde dat hij een vrouw ontmoet had die op 90 km van SdC wilde opgeven omdat er zoveel volk was en de jeugd allerlei luide muziektoestanden meezeulde. In SdC zelf stond een rij van minstens 500 pelgrims aan te schuiven voor een Composteladiploma. Op 100 km van SdC werden er bovendien bussen vol toeristen en schooljeugd gelost (100 km is de minimumafstand voor een wandelaar om de Compostela te halen). Neen, ik denk dat ik toch bij mijn origineel idee van de Ruta del Norte blijf. Nu is het zaak om nog aan de kust (Irun, Hendaye,..) te geraken. Morgen zal ik eens in Arthez vragen naar de (bus)verbindingen. Ik heb totaal geen zin om langs een gewone weg waar auto's aan 90 kmu voorbij snellen naar de kust te wandelen. Daarom even bussen/treinen. Bij een eerdere navraag bleek de verbinding Arthez - Orthez - Hendaye wel te kunnen. Morgen even nachecken...

Dag 34 : maandag 27 juli : Arzacq - Arthez le Bearn

Pas als je de moed toont je eigen weg te gaan, toont de weg zich aan jou.


Afstand:  30,7 km / Wandeltijd:  7u09 / Snelheid:  4,3 kmu /

Max. hoogte:  0251 m / Min. hoogte:  0080 m /

Tot. stijging:  0856 m / Tot. daling:   0883m 

Onze gite 'la boulangerie' (het laken toont onze dortoir)
Onze gite 'la boulangerie' (het laken toont onze dortoir)
Gisterenavond dook er plots weer een Belg op op onze dortoir. Zelfs een professor in de theologie van Louvain la Neuve bewandelt het pad. We hebben vandaag een aardig stukje samen gewandeld en aardig gebabbeld. Helaas scheiden onze paden morgen. Het is niet anders op de camino. Zie hiervoor verder.
Vandaag geen Pyreneeën aan de einder. Het weer was zwaar betrokken met lage bewolking, maar warm. Ik begon met goede moed en zette er flink de pas in. Na 9 km haalde ik de eersten in. En dra zag ik Gerard en Carolina voor mij. Weer een gezellige babbel tot aan km 17. Ik nam een stop om te eten in een ingericht parkje, zij moesten echter nog even door naar Pons om eten te kopen. Na de broodmaaltijd startte ik opnieuw en dra was ik op de laatste helling naar Arthez. En toen kwam er een lichte regenbui met zeer malse regen. Ik moest zelfs niet de rugzakbescherming omdoen. Het regenen is ondertussen gestopt en de zon schijnt weer. Vanuit de buitenwijk kwam ik recht op onze nieuwe gite 'la boulangerie' uit. Morgenvroeg zullen we naar het schijnt ontbijten te midden van het bakkersgebeuren en verse produkten als ontbijt aangeboden krijgen. Het belooft dus weer plezant te worden.
Ik had echter werk te doen. Helaas klopte de informatie van de gite-eigenaar van 2 dagen geleden niet. Er rijdt helemaal geen bus van Arthez naar Orthez, vertelde men mij op de mairie, want een toeristische dienst hadden ze niet. De 2 dames van de mairie waren echter zeer behulpzaam. Ze wisten zelf niet meer of pelgrims toegelaten waren op de bestelbus. De reserveringsdienst zei dat het mocht als de pelgrim in het dorp resideerde. En ik blijf hier inderdaad 1 nacht resideren. Na al mijn coordinaten opgegeven te hebben, en dat waren er heel wat, wordt ik morgen dus opgehaald op de place du palais om 10 u. Dat was dus een pak van mijn hart. In de voormiddag kom ik dan in Orthez aan, even naar het treinstation hollen en een trein naar Hendaye nemen. Pas daarna zal ik (waarschijnlijk overmorgen) de ruta del norte aanvatten.

Dag 35 : dinsdag 28 juli : Hendaye - Passajes San Juan

Het leven is als zeilen. Ook met tegenwind kun je vooruit komen.


Afstand:  20,7 km / Wandeltijd:  5u24 / Snelheid:  3,8 kmu /

Max. hoogte:  0263 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  0897 m / Tot. daling:   0883 m

Levendig baskisch stadje Passajes
Levendig baskisch stadje Passajes
Uit sympathie met de achterblijvers, - of was het misschien gewoonte ? - ben ik tesamen met hen opgestaan en naar de warme bakkerij gegaan. In feite zaten we in het voorportaal waar het brood verzameld werd. De eigenlijke bakkerij mochten wij om hygiënische redenen niet betreden. Er was brood met confituur en een anijskoek met pruimen die lekker afsmaakte. Na de handjes ging iedereen op weg en ik ging mijn rugzak klaarmaken. Om 9 uur was ik al aan de busbaken. Om twintig voor tien kwam de chauffeuse met het belbusje aangereden. 2 euro (!!?) betaalde ik voor de rit van Arthez naar Orthez. We waren snel aan het station na een gezellige babbel. En alles liep vlotjes want ik moest snel een kaartje kopen vermits de trein er binnen een paar minuten zou zijn. De rit duurde zowat 50 minuten voordat ik in Bayonne kon overstappen op de trein naar Hendaye. Terwijl ik op de trein wachtte stonden er reeds op het andere perron een vijftigtal backpackers te wachten op de trein naar St. Jean. Dra opende zich de schoonheid van de golf van Biskaje onder een stralend zonnetje. 
Eens aangekomen vlug de Spaanse grens oversteken (het treinspoor stopt hier omwille van de verschillende spoorbreedte) en de juiste weg zoeken door Irun (hier was het allesbehalve gezellig door het drukke verkeer), dus vlug afbuigen naar het geelgemarkeerde wandelpad en toch maar onmiddellijk in de vroege namiddag beginnen met het Spaanse wandelluik. En de klim naar de kapel van Guadeloupe en de Jazkabel begon. Het zicht bij de kapel was overweldigend met aan een zijde het oceaanwater, en aan de andere zijde de Pyreneeën. Daarna maar even doorduwen en na een scherpe afdaling aanbelanden bij de Passajes, een overzet die ik morgen zal nemen. Vandaag blijf ik aan deze zijde van de zeearm, geen enkel probleem, er zijn restaurantjes genoeg beneden aan het water. Nog vlug wat zeevruchten proeven nu ik aan de Atlantische kust aanbeland ben. De donativo herberg sluit immers om 10 uur, en ik denk dat 'mère supérieure' nog in staat is het besluit uit te voeren ook...

Dag 36 : woensdag 29 juli : Passajes - Zarautz

De lange weg maakt de moede man.


Afstand:  34,1 km / Wandeltijd:  7u30 / Snelheid:  4,5 kmu /

Max. hoogte:  0315 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1443m / Tot. daling:   1444 m 

Nog even over gisteren : de Spaanse hospitalera van de gite was echt benedenmaats. Waar zij verondersteld werd ten dienste te staan van de pelgrims speelde zij het waar despootje. Zij toonde geen greintje respect en geen empathie met pelgrims die toch een dikke halve dag gewandeld hadden. Bij het binnenkomen reeds moest ze de nodige documenten verzamelen en zij sprong van de hak op de tak met telkens andere vragen. Een mens werd er gek van. En dat gold bv ook voor de droger : daarvan had ze de stekker met een slot vastgemaakt zodat niemand hem niet zonder haar goedkeuring kon gebruiken. Het gevolg was natuurlijk dat er een file ontstond en dat zij rondvloog van hot naar her, het bakje dat ze meegaf met de gedroogde was uit de handen van betrokkene trok omdat dat het enige bakje was dat onder de droogzwierder paste, dat ze kledingstukjes vergat in de droger zodat een ander deze in zijn bakje kreeg,... Het was dus een kip zonder kop (gestresseerd ?). En dat was spijtig want velen waren dezelfde mening toegedaan. Vermits het een donativo-gite was zal er wel niet veel in de geldbox gelegen hebben de volgende morgen.
Vandaag begon de dag zonnig maar na 12 km kwam er een plotselinge mist opzetten vanuit zee en na enkele ogenblikken begon het te regenen. Doordat het bleef regenen hebben Bernadette en ik er een lange etappe van gemaakt. Om stipt zeven uur was het bootje van Passajes er al en voerde ons onmiddellijk over ondanks dat we de 2 enigen waren. Om half drie zetten we ons uit de regen in het portaal van onze nieuwe gite. Er stonden al 4 jongeren voor ons. In tegenstelling tot wat Bernadette beweerd had bleken niet alle hospitalero's het haantjesgedrag te vertonen. Vandaag ging het immers heel gemoedelijk, correct en met de nodige soeplesse. Zo lopen ze zonder problemen mee naar de droger, de droogdraden,... De slaapzaal met 15 dubbelbedden is ondertussen volgelopen zodat we onze bezetting kennen. De mannendouches bevinden zich ook buiten in een grote container. Wij moeten dus de regen in met weinig kleren aan, maar dit schijnt niemand te deren. Ik heb mijn broek ook moeten wassen want ze was heel modderig vermits we verschillende bospaden en rotspaden moesten nemen onder een stromende regen. Hopelijk schijnt de zon morgen, maar in Noord-Spanje weet je nooit ...

Dag 37 : donderdag 30 juli : Zarautz - Deba

De drager kan het beste zeggen waar de schoen wringt.


Afstand:  26,6 km / Wandeltijd:  5u37 / Snelheid:  4,7 kmu /

Max. hoogte:  0292 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1172 m / Tot. daling:   1151m

Helaas konden we niet anders dan ons aan de beschreven wandeling te houden - zoals deze van morgen eveneens vermits er weinig overnachtingsmogelijkheden zijn buiten de begin - en eindpunten. Waar we gisteren het laatste stuk in de regen doorbrachten was het vandaag niet anders. Vertrokken onder een waterzonnetje werden we dra verrast door enkele steile hellingen. De smalle paden waren in modderpoeltjes herschapen, maar de uitzichten op iedere top waren fantastisch. Wat een geweldig landschap. Het fantastische aan Spanje is dat je 's morgens een bar kan binnenwandelen en heel wat meer kan vinden dan een croissant zoals in Frankrijk bv tortilla, integrales, allerlei hapjes/pinxos/tapa's, boccadillio's, ... Toen ik over de brug van de zeearm in Zumaia wandelde kon ik rechtstreeks een bar binnenwandelen. Een tafeltje verder zat de Franse Bernadette ook van een koffie americano te genieten, ik nam een koffie con lecce en een integrale (een soort vlinderkoek met veel suikersiroop op). Met deze nieuwe energie konden we de volgende hellingen wel de baas. Op 2 km van Deba werden we overvallen door een regenbuitje. Om kwart na een wandelden we samen met een Russische Fransman Zaour de toeristische dienst binnen en konden als nr 6, 7 en 8 de nieuwe gite in het stationsgebouw binnenwandelen.  Ruim op tijd, want nu om 5 uur is alles vol en moeten mensen die zich aanmelden nog 5 km verder wandelen naar een andere gite. Het valt op dat er vooral veel jeugd op de camino onderweg is. Gelukkig wandelen die niet zo snel.
Hoe ziet de dag van een pelgrim die de (donativo-)albergue gebruikt eruit zoals tijdens de 2 eerste dagen. Men meldt zich aan rond 15u30 in de hoop om plaats te vinden. Is dat zo dan worden eerst de credential, het stempelboekje en de identiteitskaart gevraagd en nagekeken. Er worden een tiental velden overgenomen in een statistiek. Is alles ok dan wordt de herbergstempel in het boekje geplaatst. Daarna moeten de schoenen in het rek, de wandelstokken in een hoekje en de rugzak aan het bed al dan niet in een bakje. De lakenzak dient uitgerold te worden. Daarna mag er geshowered worden. De bezwete kledingstukken worden gewassen, eventueel gezwierd en opgehangen op een waslijn. Om 22 uur moet je binnen zijn want de deur gaat dicht. Om enkele minuten na 10 wordt het licht gedoofd, het is dus zaak om dan de brits opgezocht te hebben. De stopjes in de oren voor een gezonde nachtrust, want er bevindt zich toch altijd een snurker in de zaal. En dan is het platte rust tot half zeven, want dan floept het licht aan, je wast je, pakt je rugzak en vertrekt. Een ontbijt is immers niet voorzien, dat is voor onderweg. Je wordt verondersteld de albergue te verlaten voor 8 of  9 uur, na al dan niet een vrije gift in een collectebus te hebben gestoken. Ik heb de indruk dat de jeugd dit laatste aspect soms vergeet.

Dag 38 : vrijdag 31 juli : Deba - Markina

Stel niet uit tot morgen, wat je vandaag kan doen.


Afstand:  27,3 km / Wandeltijd:  5u57 / Snelheid:  4,6 kmu /

Max. hoogte:  0489 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1918 m / Tot. daling:   1524 m 

Vandaag was een dag met echt Baskisch weer. We hadden onze broodjes in de bar tegenover het station netjes opgegeten samen met ons bakje koffie en stonden dra weer op straat om te vertrekken voor wat de gids een moeilijke etappe noemde (3/3). Pas gestart werden we al vergast op een eerste donderslag. De lucht was inderdaad bezwangerd met lage onweerswolken. En het begon te regenen. Voor de eerste maal trok ik mijn regenkledij aan. En het was nodig, pijpestelen regende het. En ikzelf maakte een eerste flater : ik had het kleine brugje achter het station niet gezien en wandelde zowat een kilometer verder tot een grote gele brug met een brede weg die in een tunnel verdween. Verboden voor voetgangers, gelukkig was ik de Debastroom reeds over en kon ik via een rondweg terugkeren naar de compostelaweg. Ik liep dus 2 km achter. Geen zorgen, de dag was nog lang. Op de smalle rotswegeltjes was het echter redelijk glad. Voorzichtigheid was dus geboden. Op de grotere boswegels stonden talrijke diepere plassen die ontweken moesten worden. Ik ging redelijk vooruit maar het was inderdaad moeilijk. Omhoog, omlaag met vele steile klimmetjes. Zeker de aanvangsklim mocht er zijn. Maar aan alle geweld komt een einde. Ook het tweede onweer was uitgeraasd en de regen verdween na 12 km. Nog een laatste klim en dan een lange afdaling naar Markina. Eens Markina binnengedoken was er een markante kapel met binnenin 3 enorme rotsblokken van wel 7 m hoog en er middenin een heilige (San Miguel). Na nog een kilometer kwam ik aan bij de gemeentelijke albergue die echter pas om 3 uur opende.  Er stonden reeds een 7-tal rugzakken van wachtenden. Ik besloot dan ook maar een privé albergue op te zoeken waar ik onmiddellijk kon douchen. 15 € voor een nacht, ontbijt, handdoek, wassen en drogen van de kleren door de uitbater (en niet dringen inbegrepen). Wie biedt meer ? We zijn hier nu met 2 pelgrimwandelaars, waaronder Zaour) en 2 pelgrimfietsers. Helaas werkt de aanwezige Wifi niet en ik weet niet of het vandaag nog in orde komt.

Dag 39 : zaterdag 1 augustus : Markina - Gernica

Wie aan de weg timmert heeft veel bekijks.


Afstand:  30.1 km / Wandeltijd:  7u00 / Snelheid:  4,3 kmu /

Max. hoogte:  0353 m / Min. hoogte:  0000. m /

Tot. stijging:  1188 m / Tot. daling:   1324 m 

Zoals gevreesd is de wifi-connectie dus niet in orde gekomen. De patron lag de ganse avond in zijn luie zetel en zei dat hij iemand zou bellen, maar ik zag niemand opdagen. Dan maar een restaurantje opgezocht waar ze een pelegrinomenu serveerden voor 9€50. En zoals steeds bij dit type menu krijgt men een ganse fles wijn opgediend. Na een glaasje of 3 hou ik het echter voor bekeken. De volgende dag moet je immers fit zijn om de camino verder te zetten. En het menu was acceptabel : erwtensoep, gepaneerde kabeljauw met frietjes die echter geen vitamine D hadden, te weinig zon hadden gezien en er dus te bleek uitzagen. Als toetje kreeg ik dan nog een cornetto-ijsje. De bazin vroeg me of er veel pelgrims waren in de 'albergue comunale' en ik vertelde dat deze bijna vol zat. En enige tijd later kwamen er een vijtiental pelgrims in kleine groepjes binnenvallen, zodat de zaak meer dan halfvol zat. Na het eten keerde ik terug naar de gite en het huis ernaast bleek een jeugdbar te zijn. Nirwana, Deep Purple,... passeerden de revue en er was aardig wat lawaai op straat met veel zat geroep. Voor de eerste maal kroop ik in mijn donszak om deze eens extra te luchten. Ik had immers de indruk dat alles wat vochtig was door de overvloedige regen van de voorbije dagen en heb dus alles uit de rugzak gehaald en gelucht. Voor een goede nachtrust heb ik dus maar weer mijn oorstopjes ingedaan. Het ontbijt deze morgen was niet veel soeps : ik heb het dan maar bij petit beurkes met koffie-melk gehouden. Onderweg zouden we wel een hartig hapje vinden. We passeerden immers enkele dorpen. Na enkele dagen stappen valt de ruta del norte wel goed mee, zelfs beter dan de GR65. Er is immers minder asfalt, en de boswegels en rotspaden zijn fantastisch net als de foto's in de brochures met veel adelaarsvaren aan de kanten. Bovendien zijn de panoramische zichten over het Baskische landschap geweldig. Helaas waren de afdalingen over de rotspaden vandaag door de overvloedige regen van gisteren niet van de poes. Het was meer een glijpartij dan een afdaling, de zware klei zoog zich immers aan de schoenzolen. Velen kwamen dan ook aan in Gernica met bemodderde broeken. Voor het laatste stuk hebben de autoriteiten ons wel een omweg bezorgd om u tegen te zeggen : we hebben zeker 6 km gelopen over een rood asfalten, mooi aangelegd pad naast de weg dat ons ten lange leste toch verveelde. Gernica zelf is een levendige stad met een aantal impressionante gebouwen en parken met aardig wat volk op de been, waarschijnlijk ook door het verlengde Ignatius-weekend. De overvloedige zon vandaag kan een andere reden zijn. We slapen vannacht in een gymnasiumsporthal die omgebouwd werd tot een donativo-slaapzaal met 50 matrassen op de grond. Wat moeten mijn oude knoken nog allemaal meemaken ? Het is wel de eerste maal dat we een hospitalera hebben die veeltalig is en Frans, Engels, Spaans en Baskisch spreekt. Op alle grotere pleinen is er bovendien een gratis Wifi, met dank aan de toerististische dienst. En nu op naar Bilbao. Maar eerst gaat het licht weer uit om 10 uur...

Dag 40 : zondag 2 augustus : Gernica - Bilbao

Grote stappen, gauw thuis ?


Afstand:  37,4 km / Wandeltijd:  8u29 / Snelheid:  4,4 kmu /

Max. hoogte:  0356 m / Min. hoogte:  0005 m /

Tot. stijging:  1789 m / Tot. daling:   1675 m

Na aankomst in Gernica besloten de Russische Fransman Zaour (uit Kaukasus), de Franse Bernadette en ik twee etappes aan mekaar te breien. We zouden van Gernica tot in Bilbao wandelen. Nog vlug even een bar binnenwippen met Zaour en enkele hapjes verslinden met een frisse pint. En daarna de slaapzaal opzoeken want het licht zou weer om 10 uur doven. De rugzakken waren al zo goed als gepakt, want het zou zo'n 36 graden worden. Zaour was zoals altijd als eerste weg, en Bernadette en ik volgden een half uur later rond half zeven zijn voorbeeld. Zoals steeds begon het even buiten Gernica stevig te klimmen. We hadden gisterenavond geen bakker meer gevonden, maar dat was geen probleem, we zouden wel even een bar binnenstappen en iets te eten versieren. Helaas bleken de kleine dorpjes onderweg geen bar te bezitten en moesten we 16 km wachten tot Larrabetzu. Ik wandelde het dorp binnen en er was blijkbar een festival geweest. Onder luid applaus en geklap werd iedere pelgrim verwelkomd door een bende zatte, gepiercede headbangers, die lalden, met glazen en stoelen jongleerden tussen overvloedig glas- en bekertjesafval. In het kort, het was afschuwelijk om zien. De twee bars vergingen onder het vuil. Ondertussen waren enkele gemeentewerkers het vuil met hogedruklansen aan het ruimen in de rest van het dorp. Dan maar even doorgelopen en toch nog een koffiebar gevonden verderop in het dorp. Nog even naar Lezama doorlopen en dan zou de tocht naar Bilbao een uitlopertje zijn. Maar viel dat even tegen. Eerst werden we getracteerd op een zeer steile klim over de laatste heuvelrug en dan begon de lange doortocht door 'Bilbo'. Iedere keer dat we de weg vroegen was het antwoord telkens 'tien minuten' tegenover het ziekenhus. Ondertussen waren we al anderhalf uur door Bilbo aan het cruisen. Lag onze albergue toch weer op een zware helling en het bleek dat we tenslotte 5 km van Bilbo verwijderd waren. Van een toeristisch bezoekje kwam dus niets meer in huis. We waren alle drie doodmoe na die lange escapade.

Dag 41 : maandag 3 augustus : Bilbao - Pobena

Trotse mensen verdwalen liever dan de weg te vragen.


Afstand:  27,4 km / Wandeltijd:  6u43 / Snelheid:  4,4 kmu /

Max. hoogte:  0179 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1186 m / Tot. daling:   1334 m

Gisterenavond hadden Bernadette en een aantal meisjes zich ingezet om een avondmaal klaar te maken. Eerst een insalata met vers gesneden groenten, daarna penne met een groentensausje (4 vegetariërs). De patron bood dan ook nog eens 2 vaatjes Heineken en een watermeloen als dessert aan. Daarna was het aan de heren om de afwas te doen. In feite werd het een mooie avond met een overschot aan groepsgevoelen.
Deze morgen een licht beschuit-ontbijt met wat confituur, er was ook niets meer. We zouden deze 23 km die de patron ons voorspiegelde tot in Pobena eens vlug afhandelen. Welnu het viel tegen : het was practisch uitsluitend asfalt, de stedelijke agglomeraties waren overheersend en het industrieterrein van Portugalete was enorm groot. Enige lichtpunten waren de kathedraal en de gondelbrug van Portugalete. De laatste 15 km liepen we op een rijweg die opgedeeld was in 2 fietsstroken en een wandelstrook. Bewonderenswaardig, maar het verveelt na een zekere tijd. Uiteindelijk dachten we Pobena te bereiken, maar het was slechts La Arena. Deze badplaats stond ons wel aan maar we moesten dus nog 1 km verder. We trokken grote ogen toen we voor de deur reeds een dertigtal rugzakken zagen staan. Vanwaar kwam plots al dat volk vandaan ? Was het het mooie weer van gisteren met zijn 36 graden die de randonneurs naar het strand trok ? We vermoedden dat er velen de bus genomen hadden om industrie en agglomeratie te vermijden. Gelukkig waren er 44 plaatsen en konden we er nog net bij in een van de 2 hulptenten met zijn 10 matrassen op de grond. Podena zelf stelt buiten zijn strandzichten, niet zo veel voor met zijn 2 bars en dat is het.  Er werden er echter in de loop van de namiddag nog velen doorgestuurd. Afijn, we zijn onder dak.

Dag 42 : dinsdag 4 augustus : Pobena - Islares

Halverwege de berg is het uitzicht ook mooi.


Afstand:  28,5 km / Wandeltijd:  7u30 / Snelheid:  4,3 kmu /

Max. hoogte:  0166 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1175 m / Tot. daling:   1147 m

Deze nacht trokken er verschillende onweders over. Ook de muggen vlogen in en uit door de open flappen en reten in de tent. En ze hadden het deze keer op mijn gezicht gemunt. Ik trok de mummieflap over mijn gezicht maar dan werd het te warm zodat er geen goede kant aan was. De wandeling vandaag was een haasje-over met de autostrade. En ik ben er menigmaal overgestoken en onderdoor gegaan. Onze eerste optie om de weg te volgen bleek de goede, want het regende continu een zachte fiezel. Diegenen die de lange variante kozen waren duidelijk de klos want wij kwamen bij de eersten aan nadat we in Castro Urdales onze inkopen in een Eroski deden. We kwamen aan in een redelijke albergue. Tijdens de wandeling was het ook gestopt met regenen. Ik begrjp dus nu reeds de bewoners van de Biskajego die aan de Middellandse Zee op vakantie gaan. Tijdens een kleine verkenning achteraf bleken er veel kleine en mooie baaitjes te zijn. De grootste ligt wat verder aan een reuzecamping waar ettelijke surfers de golven opwachten om de baai binnen te duiken. Ook het verderliggende grote strand was indrukwekkend. De dagen met Zaour zijn stilaan geteld want hij spreekt erover enkele dagen aan het strand door te brengen voor hij weer naar huis vliegt. That's The Way ...

Dag 43 : woensdag 5 augustus : Islares - Santona

Waar een weg is, is geen gras.


Afstand:  32,6 km / Wandeltijd:  7u30 / Snelheid:  4,3 kmu /

Max. hoogte:  0212 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:   1070 m / Tot. daling:    1076 m

Vandaag enkel mooie stukken gedaan. Het begon natuurlijk met massa's bitumen vanuit Islares met wel een aantal mooie uitzichten. Gans de baai is een geliefd surfgebied. Helaas was het hoog tij zodat er geen surfers waren, maar enkel rollers die stevig binnenkwamen . De ruwe rotsmassa's rond de baai kwamen meer en meer in het ochtendgloren, wat een mooie scenery gaf. Bij het kritische punt in El Pontarron vergisten we ons zodat er al 2 km bijkwamen bij de uitgebreide originele wandelweg. Wij kozen dus niet voor de afgeslankte versie. Het begon natuurlijk met een steile beklimming La Magdalena : het smalle rotswegeltje voerde ons snel naar boven. Eens boven op het plateau ontplooide zich een fantastisch landschap dat erg aan Montpelier Le Vieux in de Tarn deed denken. Het was een opstapeling van ongeordende rotspartijen. Eens aan de afdaling naar Liendo begonnen, kwamen 2 Engelssprekende kinderen ons fruit aanbieden. Wat in dank aangenomen werd, ontbeten hadden we immers nog niet. We dienden nog tot het laatste stukje Liendo te wachten voordat we een bar vonden. Ik nam een cafe con lecce met een tonijntortilla. We spraken af dat we in Laredo zouden beslissen over te steken met een barca naar Santona of niet. Na wijs beraad en een frisse cola beslisten we naar Santona over te steken. Nog een dijkwandeling van 6 km in deze levendige stad en dan op zoek naar de oversteekplaats. Bleek dat deze boot niet aan een ponton aanlegde maar wel rechtstreeks aan het strand. 2 € en 10 minuten later stonden we op de pier van Santona. Het onderkomen in de albergue was vlug gevonden en toen begon de dagelijkse routine weer, deze keer met gebruik te maken van wasmachine (3,5€) en droogkast (2€), nadat we natuurlijk al onze was tesamen gebracht hadden.

Dag 44 : donderdag 6 augustus : Santona - Guemes

Wie een verkeerde weg inslaat, moet een heel eind lopen !


Afstand:  29,4 km / Wandeltijd:  8u15 / Snelheid:  3,8 kmu /

Max. hoogte:  0337 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1185 m / Tot. daling:   1007 m 

De boot hadden we dus gisteren al gehad. We moesten ons echt niet haasten. Het was trouwens de laatste ganse dag met Zaour. Morgen in Santander zou hij zijn camino voor dit jaar besluiten. In de herberg van Santona hadden we wat noodrantsoenen ingeslagen voor onderweg. Het weer kondigde zich voortreffelijk aan en na enkele km vatten we de eerste moeilijkheid aan. Een steile klim over een heuvelduin met soms hoge rotsige opstapjes en op de top van het duin openden zich enorme vergezichten. En na de natuurlijk even steile afdaling aan de andere zijde werden we op het strand neergezet.  Na een 5-tal km strand namen we in Noja onze eerste break en de koekjes van de vorige herberg verdwenen in onze gilis. Het werd een lange break met reeds heel wat herinneringen aan de voorbije week. En daarna werd de tocht naar de herberg van Padre Abuele Peuto aangevat. Deze herberg is een geliefde stopplaats en heeft een erg kosmopolitische uitstraling. Evenals de vorige dag waren er ook zeer veel gasten. De herberg was zeer uitnodigend en zeer gerieflijk ingericht. De padre, ondertussen reeds 70, heeft en had een zeer uitzonderlijke uitstraling, die als priester in de mijnen van de Pico's en van Venezuela 'gepiqueerd' had. Zijn oude landrover had reeds 700.000 km op de teller. Hij sprak over de 'Camino della Vida'. Samen met tal van medewerkers/vrijwilligers had hij deze herberg uitgebouwd tot een zeer inspirerend centrum. Zaour sprak zelfs zich op te geven als vrije medewerker (ook om zijn Spaans wat bij te werken). Het avondmaal was versterkend met vissoep, pasta en een stuk fruit die door de hospitelero's voortdurend aangebracht werden.

Dag 45 : vrijdag 7 augustus : Guemes - Santa Cruz de Bezama

Ga niet te ver weg, dan is de weg terug korter.


Afstand:  36,4 km / Wandeltijd:  7u30 / Snelheid:  4,5 kmu /

Max. hoogte:  0087 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  0946 m / Tot. daling:   1001 m 

De meesten verlieten met een beetje pijn in het hart de herberg van de padre na een zeer verzorgd ontbijt. De padre wilde dat zijn gasten kennis maakten met de weg della costa. We waren Bernadette kwijt. Na nog eens extra rondkijken in de herberg bleek dat zij al vertrokken was. We wanhoopten reeds dat er weer veel asfalt zou zijn totdat de weg zeewaarts afboog. De kilometers die we daarna te verwerken kregen waren zeer inspirerend met prachtige baaien met tientallen surfers, en een geweldige kustlijn. Daarna werden we getrakteerd op een strandwandeling langs de waterlijn, mooi maar vermoeiend in het losse zand, en na enkele km was het zaak om af te buigen naar de overzetplaats in Somo. Met een ticketje van 2,5 € zou de overzet naar Santander een feit worden. Ik was ondertussen Zaour uit het oog verloren. Het was nochtans geen zwemweer, want het werd grauw en miezerig. Dus ging ik alleen de boot op. In Santander wachtte Bernadette mij op. Zij zei er al een uurtje te wachten op ons. We konden echter niet langer wachten op Zaour, want hij had aangekondigd een hotelletje voor 2 nachten te nemen in Santander. We konden dus geen uitgebreid afscheid nemen. Spijtig! De doortocht door Santander duurde weer monstrueus lang. Gelukkig had ik de piste op mijn gps zodat we niemand moesten lastigvallen want in de grootsteden is de markering dikwijls ontoereikend. Ondertussen was het ook beginnen regenen. Mijn tempo lag ook wat lager dan dat van Bernadette door de ingreep van de fysio die mijn hielblaren had verwijderd. Weldra was Bernadette ook uit het oog verdwenen. In een volgende pueblo Santa Cruz heb ik dan maar een onderkomen gezocht in een zeer gezellige herberg met een hospita die ook Frans spreekt en mij onmiddellijk thee aanbood.

Dag 46 : zaterdag 8 augustus : Santa Cruz - Santillana del Mar

Bedenk dat je altijd een keuze hebt, een andere weg in kunt slaan.


Afstand:  28,7 km / Wandeltijd:  6u35 / Snelheid:  4,4 kmu /

Max. hoogte:  0130 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  0861 m / Tot. daling:   0773 m

Het eten dat onze gastvrouw ons gisteren voorzette was lekker : een gemixte salade, een stuk tortilla en als dessert een stuk fruit. Na het eten gaf zij nog wat uitleg over de verschillende varianten van de camino ter plaatse. Na het late eten was het 22u30 voordat we onze kooi opzochten.
Nog voor het opstaan hoorde ik het water reeds door de afvoerleidingen lopen. Het was dus weer gaan regenen. Dat is een van de constanten in Noord-Spanje: 1 dag zon voor 3 dagen minder weer tot regen. De vriendelijke hospita nog even 2 kusjes gegeven, zij had immers haar uiterste best gedaan om er een gezellig verblijf van te maken in een mooie huiselijke sfeer. Ik startte  met de regenzak over de rugzak en mijn regenjasje aan. Na een zestal km kwam het eerste spannende moment: de treinbrug over de stroom oversteken zonder overreden te worden. De trein kwam normaliter op het half uur voorbij en dat was net gebeurd. Dus even een kleine inspanning van 70 m om 8 km extra uit te sparen (en de ganse baai te ronden). En het verliep dus probleemloos. De wandeling zelf was echter een tegenvaller. Niets dan asfalt en veel industrieterrein. Ik had een variante genomen die na 20 km opklom naar een ziekenhuiscomplex. Daarna stelde ik mijn gps in op een camping en na een uurtje bereikte ik blijgezind de camping. Het was echter niet de juiste camping die faciliteiten aanbood aan de pelgrims. De juiste lag nog drie km verder. Hop weer even aantrekken en deze afstand overbruggen. Het pelgrimsoord op de camping bestaat uit 15 bungalows (oftewel chalets) met telkens 2 kamertjes met 3 bedden, een zithoek, zitbad, douche en WC. Er kan dus heel wat volk opgevangen worden. En dat is nodig want ook vandaag is de albergue volgelopen. De overtalligen worden naar de camping zelf verwezen. Het valt ook op dat er vele mtb'rs onderweg zijn. Het onderdak valt dus mee maar de etappe zelf is om zo vlug mogelijk te vergeten.

Dag 47 : zondag 9 augustus : Santillana - Comillas

Ik ben met de noorderzon vertrokken, maar ben het noorden niet kwijt .


Afstand:  22,6 km / Wandeltijd:  5u01 / Snelheid:  4,5 kmu /

Max. hoogte:  0146 m / Min. hoogte:  0007 m /

Tot. stijging:  0784 m / Tot. daling:   0881 m 


Birdseye van Comillas
Birdseye van Comillas
We zouden gisterenavond een pelgrimmenu gaan eten met zijn zessen (1 Belg, 1 Nederlandse en 4 Duitsers) aan nog geen 4 €. Dit bleek echter te minimalistisch : slechts 2 Duitse vrouwen hielden het erbij omdat ze al te veel gesnoept hadden of niet te veel wilden eten. De rest nam dan maar een toeristisch menu aan 9 €. Ikzelf nam pasta met tomatensaus, kabeljauw met tomaten en een flan. Het viel eigenlijk best mee. Dat alles overgoten met een grote pint bier natuurlijk. En dan slapen in de smalle chaletbedjes.
De bikers hadden gezegd om 7 uur op te staan, maar ik werd om half acht wakker en er was nog geen beweging in de 2 bedjes boven mij. Dan maar zelf opgestaan, al mijn materiaal naar buiten gebracht en me klaar gemaakt. Om 8 uur vertrok ik op pad. In het begin ging het wat moeizaam maar na een half uurtje ging het prima. Het viel onderweg op dat er enkele grotere groepen Spanjaarden op weg waren. Het was dus zaak tijdig aan te komen omdat er slechts 20 plaatsen te begeven waren in de gemeentelijke herberg. Bij het stadje Cobreces viel onmiddellijk de prachtige rode kerk op. Dus toch maar even de variant genomen om deze kerk even naderbij te bekijken. Diverse kleine steegjes werden doorkruist tot de kerk in al haar pracht verscheen. Daarna was het redelijk klimmen naar het plateau. Boven voerde de kronkelweg me rechtstreeks verder naar mijn doel. Nog even door enkele magnifieke kleine straatjes in buitenwijken, en tenslotte kwam het strand en het schiereiland van Comillas in zicht. Nu nog even een go-to op mijn gps en ik kon de track blindelings volgen naar de herberg boven in de stad. Oef, er zaten nog maar 4 mensen aan de deur vermits de herberg pas om 15 uur opende. Ik was dus zeker bij de gelukkigen. Het stadje zelf heeft enkele prachtige gebouwen die ik even zal gaan bezoeken en fotografisch vastleggen.

Dag 48 : maandag 10 augustus : Comillas - Colombres

Voetje voor voetje bereikt men Rome (en SdC).


Afstand:  35,1 km / Wandeltijd:  7u47 / Snelheid:  4,5 kmu /

Max. hoogte:  0112 m / Min. hoogte:  0038 m /

Tot. stijging:  1118 m / Tot. daling:   1050 m

Onze herberg in Colombres
Onze herberg in Colombres
Gisteren eens feestelijk gegeten. Ik startte met een grote pint bier en en bord calamares. Daarna nam ik nog een kop chocolade met een bordje churos als dessert. Het was copieus en kostte nog geen 12 €. Af en toe zondigen mag en de terrasjes waren uitnodigend bij dit mooie weer. En daarna rond tien uur mijn nestje in. Er was nog niemand binnen van de andere vijf kamergenoten. Rond kwart voor elf schoot ik wakker. Twee Spaanse kamergenotes waren in paniek of boven hun theewater met veel bombarie en lawaai hun rugzakken aan het pakken of herorganiseren. Ik verwenste hen en kon nog moeilijk de slaap vatten. Deze morgen hetzelfde ritueel om half zeven. In plaats van alles buiten de slaapkamer in te pakken deden ze dit in het dortoir met als gevolg dat de 4 overigen wakker waren natuurlijk. Ik besloot dan maar op te staan en te vertrekken voor de dertiger van vandaag. Comillas verlaten via de kathedraal en een aantal mooie bouwwerken was fenomenaal. Daarna werd het asfalt tot in San Vincente. De mooie stranden kwamen in zicht en de overtocht over de oude brug was geweldig. Even een koffie con lecce en een paar koeken vermits ik nog niet ontbeten had. En daarna nog wat aankopen om onderweg nog iets te eten te hebben. En maar goed want het verlaten van San Vincente was steil en niet van de poes. Daarna ging het bergop en -af op het ritme van de Pico's op de achtergrond. Want net zoals de Pyreneeën bij de GR65, maken zij steeds nadrukkelijker hun aanwezigheid duidelijk. Soms zelfs met wat sneeuw op de toppen. En dan volgde een lange afdaling tussen de eucalyptusbossen, waartegen er plaatselijke weerstand groeit (snelgroeiend maar te veel waterverbruik). In het dorpje Unquera nam ik nog een koffie (ik word ondertussen een echte koffieluts) en na de brug over de stroom begon de laatste uitdaging van de wandeldag : een flamboyante beklimming naar de herberg en het stadje Colombres. Meer dan 1 km steil omhoog en dat na meer dan 30 km en in de namiddaghitte. Een jong koppel zat halverwege, rood aangelopen, even uit te puffen. De herberg is groot en goed bezet. Het stadje heeft verschillende eetcafé's en 2 supermarkten dus alles ok.
Ondertussen hebben we ook weer een mijlpaal genomen. We zijn vandaag van provincie gewisseld : Cantabria werd Asturia. Weer wat dichter bij het einddoel.

Dag 49 : dinsdag 11 augustus : Colombres - Llanes

Ik heb het hazenpad gekozen, maar bewandel toch platgetreden paden.


Afstand:  26.5 km / Wandeltijd:  6u18 / Snelheid:  4,2 kmu /

Max. hoogte:  0150 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  0927 m / Tot. daling:   1022 m

Een dag vol zonneschijn kondigde zich aan. Vol goede moed zette ik er flink de pas in. Geruchten deden immers de ronde dat de herbergen wel eens vol konden zijn. In en van de eerste dorpjes La Franca besloot ik te gaan ontbijten. Het koppel dat als eerste vertrokken was zat er ook te ontbijten. Ik vroeg hen wat nu een typisch Spaans ontbijt was: geroosterd brood met extra vergine olijfolie, zout en geroosterde tomaten. Helaas waren de tomaten op zodat ik een afgeslankte versie toasties moest eten. Ik vond het toch niets speciaals. Ik vertrok zowat 5 minuten later en haalde hen in. En we praatten over koetjes en kalfjes. Bleek dat het hun laatste etappe was. Zij zouden volgend jaar terugkeren op de camino. Maar hun vakantie was nog niet voorbij : ze zouden volgende week met het vliegtuig naar Ibiza vertrekken om er een zeilvakantie door te brengen met haar broer en een aantal vrienden. We bleven zowat 10 km samen. Bij diverse gelegenheden liet hij blijken dat Spanje te lang onder het juk van een totalitair regime had geleefd en dat dit sporen had nagelaten bij de talenkennis en de onbehouwen en soms brute aanpak van toeristen. Nadat de dame haar gekwetste achillespees moest verzorgen liep ik weer alleen. De brede kustweg van wit steenslag liep langs panoramische kustzichten met zijn falaises. De weg zelf was omhoog en omlaag zoals een echte duinweg. Nog even een colaatje en een stukje tortilla verorberen vooraleer de laatste kilometers aan te vatten. Gelukkig maar want het venijn zat weer in de staart. Vanuit het dorpje begon de weg steil te stijgen om daarna over te gaan in een breed GR-pad. Zonder verpinken werden de 150 m bereikt. Zelfs in de dalende stukken werden nog stijgingen ingebouwd. Tenslotte mondde de GR uit in Llanes. Nu nog de ganse stad doorkruisen om de herberg aan het station te bereiken. De receptioniste wist me te melden dat ik geluk had en de laatste inschrijving bezet had. Men moet niet mooi zijn om af en toe geluk te hebben ...

Dag 50 : woensdag 12 augustus : Llanes - San Esteban de Leces

Geen enkel levenspad is een rechte weg.


Afstand:  37,8 km / Wandeltijd:  8u37/ Snelheid:  4,4 kmu /

Max. hoogte:  0121 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1398 m / Tot. daling:   1299 m

De wandelingen van gisteren en vandaag waren gelijklopend. Door de inschakeling van de GR-paden in de natuur-kustgebieden waren er geregeld zijsprongen naar fraaie baaien en strandjes. Zo dronk ik deze morgen mijn eerste koffie in een toffe bar aan een idyllisch strandje. Gisteren passeerden we trouwens een fraaie camping waar verschillende tentjes idyllisch gevaarlijk opgesteld stonden op allerlei aangebouwde uitstulpingen. De GR loopt wel steeds stijgend en dalend. Op sommige plaatsen komen ook zgn bufones voor, ondergrondse eroderende kolkende watermassa's die zich uit de steile rotswand in zee storten. Door de geërodeerde pijpen verschijnt er geregeld een waternevel die echter geen stoom is en dus geen geiser. Het spreekt voor zich dat dit ondergronds gangenstelsel gevaar oplevert voor instortingen. 
Augustus is natuurlijk een top toeristische maand, ook in Noord-Spanje. Vele privé herbergen en jeugdhostels nemen dus ook toeristen op. Het is ook verwonderlijk hoeveel jeugd er onderweg is. Ik heb echter wel de indruk dat er velen een strandvakantie van maken. Ook vanavond weer. Je ziet natuurlijk wel de vertrouwde gezichten, maar ook weer een boel nieuwe gezichten (specialiteit korte tripjes met veel strand ?? ). Na drie vierde van de afstand besloot ik om er wat vaart in te zetten om zo een mogelijke slaapplaats in Ribadesello veillig te stellen. Voor het stadje liep ik in op 2 Spanjaarden en we zetten een ware spurt in. Zij waren in het taalvoordeel, ik in het gpsvoordeel. Ik vond de locatie maar de Spanjaard glipte nog vlug voor mij het gebouw binnen. Toen bleek dat beiden reeds vroeger gereserveerd hadden. Het was dus in feite een spurt voor niets geweest. Toen ik de uitbater vertelde dat ik ook een slaapplaats zocht, vertelde hij me dat zijn jeugdherberg 'completo' was. Maar geen nood zei hij vriendelijk, op 4 km was er een echte pelegrinoherberg met genoeg plaats, ik moest dus nog even doorbijten. Toch al een biertje genomen om mijn desillusie door te spoelen want het leek me een aardig en levendig stadje met een mooi strand. Met veel moeite trok ik de motor weer aan en zoals steeds zat het venijn weer in de staart. Weer een steile klim naar de herberg. 2 mtb'ers zigzagden met veel moeite over de smalle weg om toch maar boven te geraken.. Het volk stroomt hier binnen alsof het gratis is: 6€ is ook geen geld voor een overnachting. Zal deze frenetieke drukte aanhouden ? 
Morgen ben ik dan tenslotte al 4 km dichter bij Sebrayo ...

Dag 51 : donderdag 13 augustus : San Esteban - Sebrayo

Ik heb mij op dit gladde pad begeven en daar nijpt het schoentje.


Afstand:  28,4 km / Wandeltijd:  6u20 / Snelheid:  4,5 kmu /

Max. hoogte:  0179 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  0978 m / Tot. daling:   1084 m

Onze herberg (in het geel)
Onze herberg (in het geel)
Het was weer een spurtdag vandaag. Er waren slechts 14 plaatsen te begeven in Sebrayo. Het was dus zaak om bij de eersten van start te gaan en aan de kop te blijven hangen. Maar er waren natuurlijk onbekenden in het spel. Zo zijn er natuurlijk nog een aantal overnachtingsplaatsen tussenin zoals La Isla. Het weer zag er niet goed uit en ik besloot mijn rugzak te overkappen. Maar voor ik de deur uit was begon het harder te regenen zodat ik ook mijn regenjasje aandeed. Ik zag op de volgende heuvel nog de Italiaanse jongens lopen die voor mij de deur uit waren. Het zou een lange dag worden dus niet te snel aantrekken. Zoals de vorige dagen voerde de GR ons naar idyllische baaien. In een bar zaten mijn Italiaanse maten die ook op een plaats aasden, hun koffietje te drinken met de traditionele toast-zout-olijfolie. Ikzelf hield het bij mijn café con lecce en een broodje kaas. Een eerste koppel Spanjaarden vertrok reeds. Toen ook het tweede koppel vertrok, was mijn broodje op en ik achtervolgde op zo'n 50 m. In een weide boven de zee besloten zij hun volledige regenkledij aan te trekken en ik muisde er vanonder. Even later in La Isla stak ik ook de 3 jongens voorbij die debateerden of ze hier zouden overnachten. In Colunga bevooraadde ik mij in 'baarkes' en gedroogd fruit en trok aan voor de laatste 11 km. Voornamelijk asfalt deze keer richting binnenland. Het ging geregeld steil omhoog. En het begon harder te regenen, te stortregenen zelfs maar ik weigerde mijn regenkleding aan te trekken en stapte door. Na een korte stopbeurt onder een boom zag ik een man alleen naderen. Voor de laatste anderhalve km hield ik het tempo strak. Eindelijk kondigde de herberg zich aan. De dame aan de receptie deelde mij me mee dat ik mijn schoenen moest uitdoen. Ik had het dus gehaald. Even later kwam ook mijn achtervolger aan. Ook hij mocht binnen. Het eerste koppel Spanjaarden bleek al binnen te zijn, en ook het tweede koppel dat even later buiten adem binnenwandelde mocht blijven. Het volgende koppel kreeg te horen dat het verder moest. Weer even chance gehad. Voor zoveel inspanningen is het wel een erg basic herberg bv zonder droogzwierder, geen wifi,.,. De bazin noemde het 'ecologisch'. Het enige pluspunt was dat er om 17 u een winkelwagen aanreed met alle mogelijke eetwaar. Ik heb me dan ook maar 2 flessen water gekocht want er hing een waarschuwing dat de herberg 'geen' drinkbaar water had. En nu op naar een nieuwe mijlpaal : de splitsing nabij Gijon tussen Norte en Primitivo. Ik blijf bij mijn origineel idee : het verderzeten van de Ruta del Norte.

Dag 52 : vrijdag 14 augustus : Sebrayo - Deba

Ik sta niet graag in iemand anders schoenen.


Afstand:  29,0 km / Wandeltijd:  6u19 / Snelheid:  4,6 kmu /

Max. hoogte:  0439 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1267 m / Tot. daling:   1211 m 

Chalet nr 8 op de camping van Deba
Chalet nr 8 op de camping van Deba
Het zou een zware dag worden vandaag. Er was de afstand en er waren 2 serieuze beklimmingen aangekondigd. De discussie Deba of Gijon was vlug beslist. Verschilende personen hadden naar verschillende adressen gebeld en alles zat nokvol door de weekenddrukte en de festivalitis met vuurwerk om middernacht (15/8 - Mariadag). 
Deze morgen was ik op het gemak gestart. Ik liep samen met een Spaanse jongen en een Spaanse vrouw. In Villaviciosa liepen we alle bars voorbij. Het was immers nog iets te snel voor een koffietje. Net voor de oversteek van de autostrade bleven ze breaken. Ikzelf vervolgde mijn weg en snel was er de splitsing primitivo en ruta del norte. De pimitivo boog links af naar het klooster van Valdedio. Ik vervolgde natuurlijk de ruta del norte. Ik kwam samen met 2 andere Spanjaarden samen aan bij het begin van de eerste beklimming. Het begon eerst met asfalt, daarna beton en tenslotte losse keien. Er kwam geen eind aan deze klim. Het laatste stuk was weer asfalt en boven waren er fantastische vergezichten. En toen begon een lange afdaling van 6 km naar het dorpje Peon. Hier was gelukkig een bar te vinden waar er al enkele pelgrims zaten en er nog geregeld binnenliepen. De service was niet snel maar de belegde broden waren reuze. Nog even de volgende heuvel opklimmen, die minder steil en hoog was dan de vorige (slechts 250 hoogtemeters) en de afdaling naar Deva-camping kon beginnen. Ik werd toegewezen aan chalet nr 8 waar ook de Spanjaarden verbleven en trok bij hen in. Twee van hen eindigden vandaag in Gijon en vertrokken rond de klok van zeven om de feesten in Gijon mee te maken en morgenvroeg om 7 u met de trein naar Madrid te reizen. Twee andere Spanjaarden hadden uitslag en vertrokken naar 'spoed'. Hopelijk is het niet ernstig. We zien morgen wel verder. Er valt dan weer een dertiger uit de bus door de supplementaire afstand van 8 km tussen Deba en Gijon.

Dag 53 : zaterdag 15 augustus : Deba - Aviles

Ik hoop maar dat ik niet op een schoen en een slof aankom.


Afstand:  36,0 km / Wandeltijd:  8u38  / Snelheid:  4,4 kmu /

Max. hoogte:  0199 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1259 m / Tot. daling:   1299m 

De ganse bungalow veerde recht om 7 uur, behalve een Duitse jongen die nog even bleef pitten, voor zover mogelijk vermits Spanjaarden als ze wakker worden nogal luidruchtig tetteren. Mijn rugzak was al gepakt van gisterenavond, dus mezelf wassen, tanden poetsen, de rugzak dichtsnoeren en vertrekken voor wat een zware dag zou worden. Nog maar goed vertrokken en ik hoorde het al donderen. En even later begon het al wat harder te regenen. Dus maar gestopt, mijn rugzak overtrokken, en mijn regenpak aangetrokken. Nog geen 5 minuten later stopte het met regenen. Toch nog even de kat uit de boom kijken en afwachten. De doortocht van Deba en van de stad Gijon was echt niet de moeite waard. Bij de haven stopte ik bij een bar, borg mijn regenpak weg en nam een koffie met een croissant. Nu kon ik er weer tegen om de beklimming van 250 steile hoogtemeters aan te kunnen. De doortocht van de Eucalyptusbossen en de daaropvolgende golvingen in de landbouwvelden vraten aan mijn fitheid, maar het ging nog vlot. Bij het dorpje Tabaza, weggestoken tussen de verschillende industriezones, had een oudere vrouw een herbergje opgezet met enkele bankstellen buiten. Twee Spanjaarden die de nacht ook in de bungalow doorbrachten zaten gezellig te bikkelen met een biertje. Ik sloot me bij hen aan en nam een 'insalata mixta' met een biertje. Ondertussen kwam er een Duitse Australiër binnenlopen die ook een biertje lustte. Met deze laatste liep ik de tien overblijvende kilometers tot aan de herberg waar ons de bedden werden toegewezen. Een kort bezoek aan Aviles leerde me een levendig stadje kennen met vele mooie gebouwen en nog meer restaurants waar het lekker toeven is. Voor de rest is het een dag om vlug te vergeten. De doortochten van Gijon en de diverse vuile en verouderde industrieterreinen waren echt niet de moeite van het lopen. Ik had beter zoals blijkbaar verschillende anderen de bus kunnen nemen om dit traject te skippen...

Dag 54 : zondag 16 augustus : Aviles - Muros de Nalon

De grond brandt onder mijn voeten en daarom gaat het vooruit.


Afstand:  22,7 km / Wandeltijd:  4u49/ Snelheid:  4,7 kmu /

Max. hoogte:  0181 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1018 m / Tot. daling:   0932 m 

Onze gite, modern en ruim
Onze gite, modern en ruim
In mijn gevecht met de mosselen, de calamares en de wifi-tijdsdruk in het restaurant ben ik gisteren het belangrijkste feit te melden. Ik heb Bernadette teruggevonden. Toen ik gisterennamiddag in de herberg van Aviles binnenliep, zat Bernadette in haar eentje de binnenlopers te bekijken. En plots zag ze mij. Eindelijk ben je er, ik dacht al dat je met de trein naar huis was. Een kleine week geleden waren wij elkaar in de regen kwijtgeraakt. Zij was die bewuste dag een herberg verder dan de mijne binnengelopen. En ook de volgende dagen verliepen zo dat ofwel zij ofwel ik een herberg voor- of achterliep (dus geen etappe). Zij had die nacht in de jeugdherberg van Gijon overnacht ('te duur en niet gezellig'). 's Morgens had zij de stadsbus in Gijon genomen tot aan de eindhalte en was daarna aan de beklimming begonnen. Dit maakte dat ze reeds om 13 u in de herberg van Aviles was aangekomen en al haar karweitjes reeds achter de rug had. Terwijl ik was gaan eten had zij met de receptioniste gesproken die voor ons 2 plaatsen vastgelegd had in Muros de Nalon. Zo waren we zeker een onderkomen te hebben. We zouden dus opnieuw samen optrekken.
De etappe van vandaag was niet de langste, maar wel een moeilijke: het stopte niet met stijgen en dalen. Om 7 uur hadden we afgesproken aan de keuken. Nog even een automaatkoffietje van 70 ct en met de gps als leidraad werden we op het juiste pad afgezet. Daarna begon het betere klimwerk : steeds weer stijgen en aan de andere zijde weer even steil dalen. Na de eerste klim waren we met zijn tienen. Bij de volgende klim werd het gezelschap uit elkaar geranseld en bleven we nog met 4 over. Bij de klim naar het plateau klonk er plotseling belgerinkel achter ons. Het was de jonge Franse Bourgondiër met wie we gisterenavond samengezeten hadden. Hij legde hetzelfde caminoparcours af als de wandelaars. Op de moeilijke stukken moest hij ook vaak wandelen en soms de fiets dragen. Hij had zijn mtb in Bayonne gekocht en zou hem bij aankomst in SdC verkopen of wegschenken. Ook hij zei dat de etappes in Asturie moeilijk waren door het herhaaldelijk stijgen en dalen. Daarna nam hij afscheid. We zullen hem niet weerzien want hij legt dagelijks practisch onze dubbele afstand af. De afdaling in de eucalyptusbossen op de losse keien leek weer eindeloos. En wat had je gedacht : onze aankomstherberg was weeral te bereiken mits steil te stijgen. De afdaling zal echter tot morgen moeten wachten. De privéherberg is zowat de modernste en mooiste die we in Spanje hadden : inloopdouches, moderne spoelbakken, mooie inkleding,... De tuin is ingericht met diverse zithoeken en er staat zelfs een grote tipitent.

Dag 55 : maandag 17 augustus : Muros de Nalon - Soto de Luina

Deze onderneming heeft nogal wat voeten in de aarde.


Afstand:  17,00 km / Wandeltijd:  3u51 / Snelheid:  4,4 kmu /

Max. hoogte:  0184 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  0866 m / Tot. daling:   0909 m

Onze hrberg, een oud schooltje
Onze hrberg, een oud schooltje
Vandaag een korte etappe. Ze leek wel makkelijker en de hellingen leken minder steil alhoewel de vergelijking van de dénivelés niet helemaal hetzelfde verhaal vertelt. We vertrokken voor iedereen rond 7u15, en na nog een koffietje en het lekkerste chocobroodjetot nu toe bij de plaatselijke bakker trokken we op weg. De etappe was aangenaam, veel boswegeltjes en weidewegen met minder asfalt. Af en toe kregen we een zeldzaam zicht op de zee. In feite zijn we niet te verrukt. De meesten onder ons verwachtten eerder een Bretagnegevoel maar dit blijkt helemaal niet te kloppen. We zetten er flink de pas in en kwamen rond 11 uur al binnengelopen op onze nieuwe bestemming. Nog even voor de formaliteiten naar café Ecu op het dorpsplein. Hier konden we de donativo van 5 € (??!!!) betalen, het inschrijvingsboek invullen en onze stempel zetten. We hadden onze bedden voor het uitkiezen en konden onze inkopen doen, onze was en plas doen voordat de eerstvolgenden binnenliepen. En morgen een langere etappe met enkele pittige klimmetjes... Ik hoop dat Galicie de nodige verlichting zal brengen.

Dag 56 : dinsdag 18 augustus : Soto de Luina - Cadavedo

Beter onvolmaakt en echt, dan gemaakt volmaakt.


Afstand:  28,4 km / Wandeltijd:  5u57 / Snelheid:  4,8 kmu /

Max. hoogte:  0155 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1065 m / Tot. daling:   0986 m

Onze herberg in Cadavedo
Onze herberg in Cadavedo
Gisterenavond stroomde het volk nog 'groesdik' binnen. Matrassen werden versleept zodat meer dan het dubbele van de capaciteit bereikt werd. Er werden zelfs 4 matrassen in de inkomhal geplaatst. Verschillende jeugdigen met hun tentje trokken naar het strand om daar de nacht door te brengen. Het zou morgen dringen worden om plaats te vinden in de beperkte herbergen van Cadavedo. Bernadette en ik spraken af om rond kwart over zeven te vertrekken. Maar het was buiten de waard gerekend. Om 5 uur begonnen de eersten op te staan. Met die massa volk was er natuurlijk veel lawaai. Ook wij stonden reeds om 6 uur op en vertrokken om kwart voor zeven. Na gisterennamiddag de verschillende gidsen vergeleken te hebben besloten we de weg N634a te blijven bewandelen want iedere afslag kreeg een kwotering onvoldoende wegens slecht aangegeven, wegenwerken,... We zetten er flink de vaart in en namen na 9 km ons koffietje en onze croissant, deze keer opgediend met boter en abrikozenjam. Enkele kilometers verder betrok het plots en een hevig onweer brak los. Voordat ik mijn regenkledij aan had was ik al doornat. En het kletterde met bakken tegelijk. Op 5 km van onze bestemming stopte het met regenen en werden de eerste blauwe plekken in het hemelfront zichtbaar. Tegen dat we ter plaatse kwamen was het helemaal uitgeklaard. De gemeentelijke herberg was echter vol met slechts 13 plaatsen. Dan maar even de andere uitgeprobeerd die even verder lag. En hier hadden we geluk. We konden inchecken. De natte klederen werden te drogen gehangen in de zon en het was lekker toeven in de zon. In een mum van tijd was de herberg vol op 1 plaats na. Ik wandelde even naar de plaatselijke herberg om een portie calamares te versieren. En daar kwam Hans aanwandelen, de Duitse Australier. Hij kwam even aan mijn tafeltje om te vragen waar we gelogeerd waren. Ik vertelde hem dat er nog 1 plaats vrij was bij ons. Hij haastte zich en even later was hij terug en betaalde me een biertje op de goede afloop. Het bed boven mij was dus ook bezet.
En weer een nieuwe mijlpaal ontdekt : onze herberg ligt op 261 km van Santiago... Mogen we al beginnen aftellen ?

Dag 57 : woensdag 19 augustus : Cadavedo - Pinera

Volg je hart, want dat klopt.


Afstand:  33,1 km / Wandeltijd:  7u38 / Snelheid:  4,3 kmu /

Max. hoogte:  0175 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1128 m / Tot. daling:   1177 m 

Het was al vroeg dag in onze kleine herberg. De beide koppels waren al vertrokken en de 3 jonge Italianen stonden vertrekkensklaar. Onze Australische vriend moest nog enkele telefoontjes met Australië plegen. Bernadette en ik vertrokken om 7 uur na nog enkele petit-beurkes binnengewerkt te hebben. De weg was goed te vinden en dra veranderde hij van karakter. Het werd een gezellig paadje dat golvend door het landschap trok. Af en toe konden we ook de zee vanop en zekere afstand zien. En het paadje hield stand onder een lekker zonnetje. Bij het eerste hotelletje in Canero dronken we onze eerste koffie. Even na het vertrek werden we vergast op een zeer steile klim naar het plateau waarna het wandelpad verder liep richting Luarca. Even voor het stadje werden we verrast door een hoog panoramabeeld van het prachtige havenstadje. De afdaling naar het centrum leverde mooie beelden op. En dan begon de beklimming aan de andere zijde van Luarca naar de Ermitage, wat weer mooie beelden opleverde van haven en strand. Hierna vatten we de verlengde wandeling naar Pinera aan. Helaas werd het padkarakter van de voormiddag niet aangehouden en het werd weer asfalt met op de achtergrond steeds weer onveranderlijk de alomtegenwoordige autostrade. Enkele lange klimmen naar Villapedre en een lusvormige zigzagafdaling voleindigden de voortgezette tocht. Helaas wist ik niet dat ik een inschrijving moest doen in een reeds gepasseerde dorpskern. Ik moest dus nog even 300 m teruglopen om de formaliteiten te vervullen en mijn bed voor de nacht te kunnen opeisen. Daarna liep de ganse herberg weer vol. We hadden onze slaapjob dus weer geklaard.

Dag 58 : donderdag 20 augustus : Pinera - Tapia de Casariego

Jong te paard, oud te voet.


Afstand:  26,8 km / Wandeltijd:  5u44 / Snelheid:  4,7 kmu /

Max. hoogte:  0121 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  0703 m / Tot. daling:   0743 m 

Gisterenavond stond plots de Hollandse Surinaamse naast mijn bed. Zij vertelde me dat ze sukkelde met haar knie, naar het hospitaal en de fysio ging, en een speciale brace gekocht had. Ze maakte momenteel korte etappes omwille van haar knie en zou morgen met ons meecruisen tot in La Caridad. Ik zou dus morgen met 2 vrouwen op stap gaan.  
Deze morgen was het weer koekenbak vanaf 5 uur. Het Spaanse koppel wipte als eerste uit bed. De kerel maakt altijd veel poeha. Laat de deuren met lawaai dichtslaan, spreekt klaar en overduidelijk, dus het prototype van de typische machoman. Waarom zij zo vroeg vertrekken snappen we eigenlijk niet want we halen hen altijd na een vierde van de etappe in. In de donkerte van het bos moesten we over wat rotsblokken onze weg zoeken, het vergde wat sprongkracht maar alles verliep vlekkeloos. Bij een steile helling na 3 km bleef onze Surinaamse vriendin wat achter en we namen een break bij enkele zitbanken. Zij begon uitgebreid te eten en vertelde dat ze op eigen tempo zou verdergaan. La Caridad kwam vlugger in zicht dan gedacht. Eerst landden we bij een brandnieuwe herberg, waar we eerst dachten te verblijven. Maar na wat ruggespraak - het was tenslotte nog maar iets over tien - besloten we nog wat verder te gaan naar Tapia dat op een zeevariante van de Camino lag. De hospitalero van de herberg sprak van een afstand van 10 km, de Nederlandse gids sprak van 15 km en de Franse gids van 12 km. Terwijl we overlegden stond plotsklaps onze Nederlandse vriendin weer achter ons. Ze was de moderne herberg voorbijgelopen en diende op haar stappen terug te keren. We zullen haar wellicht niet terugzien tenzij ze 'bust'. Het bleek dat de zeevariante nu ook een officiele caminoweg geworden was zodat we geen moeite dienden te doen om het gebaliseerde pad te volgen. Uit de GR-weg kwam een grote bende aangewandeld, wij voelden onze bedden in gevaar en versnelden onze pas. De weg naar de herberg vlak langs de kliffen was onderbroken door wegenwerken, maar wij besloten door te lopen met wat kunst- en vliegwerk door de klifwerken heen. We kwamen dan ook als eersten van de groep aan en legden beslag op onze bedden op het eerste schoon verdiep, maar er bleven er nog veel over voor andere pelgrims, die bijna allemaal volzet werden door 'ciclisten'.

Dag 59 : vrijdag 21 augustus : Tapia - Vilela

Ochtendrood brengt water in de sloot.


Afstand:  21,4 km / Wandeltijd:  05u04 / Snelheid:  4,2 kmu /

Max. hoogte:  0193 m / Min. hoogte:    0000 m /

Tot. stijging:  0697 m / Tot. daling:     0592 m 

We hadden ons voorgenomen het vandaag eens relaxed aan te pakken. Geen gehol voor vrije bedplaatsen dus. Toen het rond kwart na zeven wat klaarder werd vertrokken we met een klare kijk op het prachtige panorama van de oceaanbaaien. Overweldigend. We zochten en vonden de gele tekens van de camino en vertrokken richting Ribadeo. Bij iedere baai hoorde blijkbaar een camping en natuurlijk stonden er ook diverse campers opgesteld. De camino nam de GR-route over en leidde ons over knuppelpaden naar een klif met een mooi uitzicht op een breed strand met vele surfers. En toen kwam de goede engelbewaarder-wielrijder die ons erop wees dat de camino gewijzigd was in functie van een nieuwe herberg en dat het oude pad iets sneller naar Ribadeo voerde. Wij hielden dus het laatste aan en stonden dra voor de brug over de Ria Eo. Deze brug is in feite een autostradebrug die Asturie met Galicie verbindt. Aan beide zijden kunnen fietsers en hikers oversteken. De helft van de Eo vormt dus de grens. Vanaf de brug Ribadeo bereiken was een werk van minuten. In het stadscentrum bestelden we een koffie terwijl we de chocobroodjes bij de bakker ernaast haalden. Daarna bezochten we nog even het historisch centrumplein met zijn kerk die we slechts binnenkonden tot in het voorportaal. Geldgleuven voor alle mogelijke heiligen sierden de deuren van de kerk die van doorkijkglas voorzien waren. Er was echter geen gleuf om het licht aan te steken dus bleef alles donker binnen. Na dit blitzbezoek bleven er nog 8 km af te leggen naar de herberg van Vilela. De stijging bedroeg zowat 120 m en vormde geen probleem. Er waren nog bedden zat maar enkele uren later is weer alles volzet. In tegenstelling tot gisteten waar er zelfs geen hospitalero kwam opdagen is dat vandaag wel het geval. Gisteren was het erg basic. Zo waren er bv boven geen stopcontacten zodat de microgolf beneden uitgeplugd moest worden om een smartphone te kunnen opladen. Men diende ook zelf de formulieren in te vullen en zelf zijn stempel te zetten. Het was dan ook slechts een donativo-herberg in een weliswaar feeërieke ligging net naast de zeeklif.
En nu mogen we beginnen aftellen : geen 200 km meer op de teller. Eventjes van Hasselt naar Brugge wandelen.

Dag 60 : zaterdag 22 augustus : Vilela - Lourenza

SdC is nog in geen velden of wegen te bekennen.


Afstand:  21,5 km / Wandeltijd:  4u50 / Snelheid:  4,4 kmu 

Max. hoogte:  0360 m / Min. hoogte:  0017 m /

Tot. stijging:  0712 m / Tot. daling:   0791 m

Lourenza centrum
Lourenza centrum
Naast de herberg lag er een bar-restaurant dat de pelgrims als een gewild clienteel zag. Gisteravond ben ik er eens pulpo gaan proeven. We bevinden ons tenslotte in Galicie, het land van de octopus. Deze beestjes worden blijkbaar onder het zout bewaard. Ik vond geregeld een dikke zoutkorrel in het zilte nat. Verder vond ik de grote stukken te chewy. Ik diende de grote stukken practisch als geheel door te slikken, de kleine waren zachter. De Galicische saus was ook wat te heet voor mij. Het werden dus 2 glazen bier om de hete pepertjes door te spoelen. Ik zal de proeverij dus nog eens moeten overdoen om te weten of het echt zo chewy moet. Ik meen me uit mijn duiktijd te herinneren dat de inktvis lang op de rotsen geklopt diende te worden. Dit was hier dus waarschijnlijk niet het geval.
Vanmorgen vloog de vlam pas om half zeven in de pan, wat dus heel acceptabel was. De echt vroege vogels zijn dus momenteel uit onze groep verdwenen. Iedereen stond dus practisch in groep op en een lange rij pelgrims trok de berg op. Voor de eerste keer zouden we wat hoogte moeten overwinnen. We zouden naar 360 m trekken. De wandeling viel vandaag echt mee. Er was niet te veel asfalt, het landschap was zacht en aangenaam glooiend. De witte huizen lagen verspreid over de heuvels. We zaten echt in ruraal gebied. Halverwege was er een drinkgelegenheid opgezet bij een grote boerderij, want er was verder weinig gelegenheid of bar om koffie te drinken. Dus maar even wat uit de machine gehaald en een korte break gehouden. De weg vorderde gestaag tot in het laatste dorpje San Xusto en waar we dachten het grootste stuk van de beklimming al gehad te hebben ging het plots veel steiler in het bos. Het was werkelijk afzien om de top te halen. De eerste beklimmingen waren veel geleidelijker. Tot slot maakten we nog een lange afdaling door de eucalyptusbossen en landden in Lourenza waar de herberg ons opwachtte. En ook de Nederlandse Jennifer die het laatste stuk getaxied had en dus al een bed gekozen had. Haar knie had het weer laten afweten, maar zij heeft zich voorgenomen zeker de 100 laatste km te 'lopen'.

Dag 61 : zondag 23 augustus : Lourenza - Gontan

Ik ga met lood in de schoenen naar SdC.


Afstand:  26,3 km / Wandeltijd:  6u11 / Snelheid:  4,3 kmu /

Max. hoogte:  0562 m / Min. hoogte:  0055 m /

Tot. stijging:  1577  m / Tot. daling:  1137 m 

In de donkerte van het stijgingsbos was het om 7 uur even bijlichten om op het juiste pad te blijven. De wandeling begon onmiddellijk met stijgen. Wat had je anders gedacht ? Maar het paadje bleef en leidde ons door holle wegen, achterafjes en veldwegels naar Montonedo. Er waren opmerkelijk veel verzorgde verwijzingen naar het stadje en zijn kathedraal. Een mooie kathedraal trouwens, toch aan de buitenzijde, want alle kerkelijke gebouwen zijn potdicht op de ruta del norte. Hier kwamen we onze eerste bar tegen. Zat daar toch Jenifer. Zij vond de 8 km tot daar voldoende en wilde haar knie niet belasten met de stijging naar 560 m. Zij zou wel naar de mis gaan om hiervoor penitentie aan te vragen. Eens het stadje verlaten begon de weg te stijgen naar een 'circus' waar aan de andere zijde talrijke windmolens stonden te draaien dat het een lieve lust was. Ondertussen was immers de stormwind aangezwollen tot een zware stormwind. Eens het laatste dorp voorbij begon de klim van het steilste gedeelte tot 560 m. We gingen sneller dan de mtb-ers die voorbijkwamen. Eens op de kam boven begon het lichtjes te regenen, maar de wind droogde sneller dan dat het nat werd. Het pad werd een zeer luwe weg en liep golvend naar onze bestemming Gontran. De hospitalera van de goed onderhouden herberg liet ons in de stormregen onmiddellijk binnen. En ik had weer eens een goede engelbewaarder. Er waren 24 plaatsen te begeven en ik was nummer 24. Al de overigen werden doorverwezen naar een pension dat aan dezelfde prijs van 6 € een overnachting aanbood indien ze met minstens tien waren. Wat zonder problemen lukte.

Dag 62 : maandag 24 augustus : Gontan - Vilalba

Alle wegen leiden naar Rome (maar sommige ook naar SdC).


Afstand:  23,3 km / Wandeltijd:  4u47 / Snelheid:  4,9 kmu /

Max. hoogte:  0538 m / Min. hoogte:  0399 m /

Tot. stijging:  0911 m / Tot. daling:   0930 m 

Ik had me wat verslapen deze morgen, en schoot wakker om 7u15 toen iemand het licht aandeed. Dit was normaal ons vertrekuur. Bernadette stond in de keuken mistroostig naar het regenweer te kijken en zei nog niet te willen vertrekken. Ik pakte vliegensvlug mijn zaken in en stond snel beneden gepakt en gezakt. Mijn regenkledij nog even aantrekken en weg waren we. 7u45 al, ons laatste vertrekuur. Het zou weer dringen worden aan de herberg, er waren slechts 24 plaatsen. Zoals de vorige was de wandeling in het rurale Galicie best genietbaar, deze keer over meestal brede karresporen. Het regenen was ondertussen gestopt, maar de regenkledij bleef aan, wat voor het nodige zweet zorgde aan de binnenzijde van de regenkledij. Op een karrenspoor verschenen plotseling twee brandende koplampen. Wie rijdt er nu tussen braamstruiken met een zware Audi ? Het was blijkbaar de eigenaar van een nieuwe herberg in Vilalba en we lazen zijn flyer. We hadden nog tijd om te beslissen, Vilalba was nog 4 km verder.
We maakten geen enkele stop tijdens deze korte etappe, er was ook geen herberg in deze rurale provincie. We liepen in op de Italiaanse neuroloog die voor ons liep en toch nog wat last had van een grote blaar tussen zijn tenen, en kwamen gelijktijdig bij de gemeentelijke herberg aan. Hij nam een korte pauze want zou nog 20 km verderlopen naar de volgende stad. Het was immers de eerste dag dat hij zonder pijn liep, vertelde hij. Wijzelf besloten naar de nieuwe herberg te trekken omdat deze een km verder bij het centrum van het stadje lag, wat altijd gemakkelijk is voor inkopen, eten gaan,... De herberg biedt alle functionaliteiten en heeft een grote slaapzaal waarbij ieder dubbel bed afgescheiden is door een hogere afkasting. We kunnen weer slapen...

Dag 63 : dinsdag 25 augustus : Vilalba - Miraz

Ik moet mijn tocht op dezelfde voet voortzetten (en dus hinkelen).


Afstand:  36,3 km / Wandeltijd:  7u56 / Snelheid:  4,6 kmu /

Max. hoogte:  0511 m / Min. hoogte:  0376 m /

Tot. stijging:  1219 m / Tot. daling:   1235 m

Na ruggespraak met de Italiaanse apotheker gisterenavond hadden we besloten twee etappes aan mekaar te breien. We zouden de etappe naar Baamonde uitlopen, daar dan bevoorraden en daarna doorlopen naar Miraz : in het totaal zo'n 36 km. Dit zou ons de 41,5 km van morgen besparen. Het was blijkbaar de enig mogelijke combinatie. Zoals gewoonlijk vertrokken we rond 7u15, terwijl er nog heel wat volk zat te genieten van het bestelde ontbijt. Zoals de vorige dagen bleek Galicie best aangenaam wandelen over smalle paden en wegen. Plots verscheen de Italiaanse apotheker vantussen de struiken, hij was verkeerd gelopen na extravroeg vertrokken te zijn. Zoals een echte Italiaan versterkte hij ieder woord met de nodige gebaren (i gesti). Hij bleef enkele kilometers in ons gezelschap, en vertelde er lustig op los. Het viel wel op dat hij bij iedere helling kortademig werd. Dra bleef hij dan ook achter bij een groep schoolkinderen met ouders (meer dan 50) en begeleiders die daar blijkbaar gedropt waren en voor de laatste 100 km en voor de Compostela gingen. Gelukkig kwamen wij als eersten bij de eerste bar aan. We bestelden een koffie en even later kwam de grote groep binnen. Iedereen van de groep ging zijn stempel aan de bar ophalen. Als laatste kwam de Italiaan binnen die toch lang op zijn koffie zal gewacht hebben. Wij echter vertrokken zo snel mogelijk en kwamen tenslotte in Baamonde aan waar we de nodige aankopen deden. Van de schoolgroep was ook geen spoor meer te bekennen. Wij liepen even de plaatselijke herberg binnen en praatten even met enkele jongeren die op de opening van de herberg (13u) zaten te wachten. Enkelen van hen zouden ook de 15 km overbruggen tot Miraz. Een oudere man, waarschijnlijk de hospitalero van de herberg, sommeerde ons niet verder te lopen. Er waren deze morgen immers 90 pelgrims vertrokken, zei hij, waarvan er zeker een 50-tal in Miraz zouden blijven hangen, en de herberg kon er maar 24 opvangen. Het was duidelijk dat hij ons in Baamonde wilde houden. Ik zei Bernadette dat ik wilde doorlopen en hem niet geloofde. En dan volgde er een stuk asfaltweg van een 3-tal km. Waar was dat 100-km punt ? We hadden immers voor het stadje al aanduidingen gezien van 102 nog af te leggen km. Bij de eerste linkerafslag (een bruggetje over een spoorweg) stond eindelijk de 100 km-aanduiding. Even een foto natuurlijk. Het kapelletje even verderop was ook de moeite waard in het glooiende landschap. Na het bruggetje werd het pad weer enorm mooi en betoverend wat ons zeer aanstond. Wat ons minder aanstond was dat een vijftal jongeren ons volgde. Dat kon ons onze plaatsen kosten. We wisten ze achter ons te houden tot 6 km voor de aankomst. Ik had ondertussen wat met de gps gegoocheld en de kortste weg laten berekenen en zag dus dat de camino een stuk buiten om ging. Dat was onze kans. Zonder onze pas te versnellen (ik had me immers voorgenomen niet meer te hollen op het einde) gingen we van het rechte pad af naar links. Nog 2 km te gaan en dan konden we nagaan of de gps zijn werk goed gedaan had. Bij de herberg zaten reeds een aantal pelgrims te wachten. Blijkbaar werden ze per 2 binnengelaten en ingeschreven. We praatten wat met pelgrims die we 6 etappes geleden al eens gezien hadden en het bleek dat er nog ruim plaats was want ondertussen was er een nieuwe privé herberg geopend 500 m verder. Onze herberg werd gerund door Engelse hospitalero's die duidelijk christelijk geïnspireerd waren (bezinning in de kerk om 19 u ). Nadat we samen met de 3 vorige tweetallen ingeschreven waren, liep het groepje jongeren binnen. De gps had dus zijn werk goed gedaan. Onze engelbewaarder Jennifer had ondertussen weer getaxied en riep ons in de keuken. Zij had een aromarijke spaghetti voor ons klaargemaakt met verse groenten en geroosterde zoete pepers. Die hebben we dan onder de jaloerse blikken van andere pelgrims smakelijk opgesmikkeld. Je moet niet mooi zijn om geluk te hebben in het leven. Dank je wel, Jennifer. De teller staat ondertussen nog op 88 km tot SdC. Maar daarna volgt er voor mij nog de triangel SdC - Fisterra - Muxia, waarvan de kustweg Fisterra - Muxia zeer de moeite waard schijnt te zijn. Ik zie wel hoe ik dit regel, eerst dient SdC afgehandeld...

Dag 64 : woensdag 26 augustus : Miraz - Sobrado dos Monxes

De ochtendstond heeft goud in de mond.


Afstand:  25,9 km / Wandeltijd:  5u31 / Snelheid:  4,7 kmu /

Max. hoogte:  0719m / Min. hoogte:  0457 m /

Tot. stijging:  0887 m / Tot. daling:   0847m 

Monasterio Ribadeo
Monasterio Ribadeo
Om half zeven ontstak de hospitalero het grote licht in de slaapzaal. Er waren natuurlijk al een aantal vroege vogels gevlogen. De rest stond toen natuurlijk op en ging van een aangeboden ontbijt genieten. Niets speciaals, maar toch lekker. Het wilde maar niet klaar worden. Bernadette en ik hebben toen maar de afwas gedaan om de hospitalero's te bedanken voor hun goed onthaal. Om kwart voor acht gingen we eindelijk de deur uit. Gehaast waren we niet, we wisten dat we wel plaats zouden hebben in de reuzeherberg van de abdij van Sobrado. Eens buiten Miraz begon het vertrouwde Galiciëpad weer dat dra zelfs uitzonderlijk werd. Over grote grijze platte rotsen slingerde het pad zich naar de 700m grens. Na 10 km dronken we onze koffie samen met de priester Antonio die ook het stukje camino tot Ribadeo wilde doen met zijn compaan. Hij moest er immers de mis doen morgenvroeg. Bij een eerste herbergje in het volgende dorp zat Jennifer met een Duitse vriendin een theetje te drinken. Zij was deze morgen inderdaad begonnen te wandelen weliswaar zonder bagage, die ze had laten doorleveren. Het ging haar blijkbaar goed, zij zou inderdaad de etappe uitlopen. En toen begon de ellende : een eentonig stuk asfaltweg van zowat 10 km dat we moesten afwerken onder een zeer sterke tegenwind. Er was wel geen verkeer. Maar het was eentonig en saai. Eens aangekomen in Sobrado werden we overweldigd door de enorme abdij met zijn geweldige kerk. Er was nog niet veel volk. We konden dus snel onze slaapzaal '2' in het atrium betrekken met zijn 13 bedden. Ondertusen stroomt het volk hier binnen. Een van de atriums van het klooster is omgebouwd tot pelgrimopvang met de nodige voorzieningen (douches, toiletten, refter, wasruimte,...) : er kunnen 120 pelgrims logeren en dat quotum was om 18 uur ongeveer bereikt. Dus veel volk op de been hier.

Dag 65 : donderdag 27 augustus : Sobrado - A Brea

Ik heb het pad van SdC met de voeten getreden.


Afstand:  38,1 km / Wandeltijd:  8u14 / Snelheid:  4,6 kmu /

Max. hoogte:  0556 m / Min. hoogte:  0259 m /

Tot. stijging:   1207 m / Tot. daling:  1343 m 

De pub van ons pension
De pub van ons pension
Gisterenmiddag gaan eten in een betere tent waar Jennifer en haar Duitse vriendin ook zouden gaan eten. Ik vroeg 3 dingen die op het menu stonden maar die waren niet meer voorradig. Blijkbaar hadden de dames de laatste scampi's voor zich gereserveerd. Ik bestelde dus een biertje en iets wat omschreven werd als uiteindes van calamares. Het zag er echt niet uit, leek wat op hondendrolletjes, maar smaakte wel lekker.
Gisterenavond in de andere pub gegeten en aan tafel gezeten met een oudere Duitse dame die ik meermaals op de camino getroffen had. Zij wandelde moeilijk maar was toch even ver gestoten als wij, maar had zeker heel wat meer uren in de tocht gestoken. Zo was zij gisteren pas om 17 uur in het monasterium binnengelopen.
Deze morgen kletterden de dakgoten van de binnenkoer doordat zij het water niet verwerkt kregen. zoals de meestendraalden dan ook wat rond (brevieren in het atrium ?) vooraleer te vertrekken. Rond half acht regende het wat minder en wij besloten te vertrekken uit het monasterium. Aan de uitgang werd een wat te voorbarige Engelsman stevig aangepakt door een Spanjaard omdat hij een croissant uit een mand genomen had. De man dacht waarschijnlijk dat het voor de vertrekkers bedoeld was. Dit was duidelijk niet het geval wat zelfs ons duidelijk werd door de scherpe (vloek)woorden van de Spaanse begeleider. Deze was blijkbaar over zijn toeren want zijn grote gasvuren stonden vol gas kapit te geven (in de regen !) om de (choco)melk op te warmen. De Engelsman legde dan ook beschroomd de croissant terug na deze Spaanse scheldtirade. Het eerste stuk was weer over prachtige paadjes, maar daarna begon weer een paar kilometer asfalt richting Arzua. Mijn optimistische mening over Galicie dient dus toch wel wat bijgesteld te worden. In Arzua zouden we wat eten want we hadden na de 21 kilometer tot daar nog heel wat weg te verteren. De ruta del norte werd hier in feite afgesloten. Arzua sluit immers aan op de Frances-camino. Het verschil was duidelijk merkbaar. De paden werden breed en waren goed onderhouden. Er was ook heel wat volk onderweg. Wij zouden verdergaan tot Salceta waar er een prachtige nieuwe private agroherberg lag met een aangebouwde dortoir voor pelgrims. Helaas hadden we niet gereserveerd en was de dortoir volledig geboekt. Wij dus weer weg met de staart tussen de benen. Nog even een belletje naar de tweede plaatselijke herberg maar ook deze was volgeboekt. We zouden dus nog enkele kilometer verder moeten trekken. Via een telefoontje reserveerden we 2 bedden in een dortoir van een pension 'o'meson' en trokken dus verder onder een hevige regen en sterke stormwind. Pluspunt is wel dat we ons nog slechts 20 km van SdC bevinden. Het wordt dus zaak om morgen vroeg te vertrekken om de pelgrimsmis van 11 uur te halen. Wat we verder nog doen zien we wel. Meer hierover later.

Dag 66 : vrijdag 28 augustus : A Brea - Santiago de Compostela

Ik ben over de brug gekomen en heb een hele tijd terug de eerste stap gezet. 


Afstand:  27,6 km / Wandeltijd:  6u15 / Snelheid:  4,5 kmu /

Max. hoogte:  0409 m / Min. hoogte:  0212m /

Tot. stijging:  1171 m / Tot. daling:   1299m 

Mijn naam : Ioannem Ludovicum
Mijn naam : Ioannem Ludovicum
Bij het avondeten keek ik nog even mijn afstanden na en kwam tot het besluit dat er nog zeker 25 km af te leggen waren. De schatting van Bernadette was dus iets te optimistisch. Daar ging onze 11-uurmis. De Italiaanse apotheker was ondertussen ook weer op het appel in hetzelfde pension en benam ons een rustige nachtrust met zijn driedimensioneel gesnurk. Op onze kamer lag ook nog een Française, afkomstig uit Leuven, met haar 3 kinderen. Het regende nog wat harder dan gisteren en het caféluifel liet het gutsende water kletterend neerkomen. Niemand had zin om te vertrekken en zeker de 3 kinderen van de Française niet. Om 7 uur besloten Bernadette en ik te vertrekken in vol regenornaat. En wat een koninginnestuk had moeten worden werd eigenlijk een lang regen-sluitstuk. We hadden besloten het eerste stuk over de gewone asfaltweg af te leggen om wat vordering te maken en niet in de donkerte over glibberige modderwegen te moeten. Ik had mijn Petzl op flikkeren gezet en trok dus kop in de gutsende regen terwijl er ons veel verkeer voorbijsuisde op de drukke weg Lugo - SdC. Gelukkig was het zijstuk zowat anderhalve meter breed. In Pedrouzo stonden al vele pelgrims afwachtend klaar in de vele pensionnetjes om de strijd met de regen aan te vatten. Had ik toen bij een klaarstaand busje met buspelgrims aangedrongen dan was Bernadette mee ingestapt, want zij had het blijkbaar gehad met het weer. Maar wij zetten door. Bij de volgende oversteek van de camino besloten we de camino te nemen omdat het al wat klaarder werd en dat kwam goed uit want er lag een grote cafetaria aan dit kruispunt. Ik verslond er dan ook 2 chocobroodjes met een koffietje. Daarna trokken we verder samen met vele pelgrims. De stroom op de Frances was dus gestart. Het bleef echter gutsen en het was mistig koud. Van een panorama op monte Gozo was dus geen sprake en ook niet van enig fotootje. Ik zal dus alles opnieuw magertjes moeten overdoen. Zelfs de opstijgende vliegtuigen kregen we niet te zien. En dan viel de horde SdC binnen. De doortocht naar de kathedraal duurde lang. Het was niet zo erg als Gijon maar het scheelde toch niet veel. Het binnenplein  voor de kathedraal was al zeer druk, wij stoomden dan ook dadelijk door naar de uitreikplaats van de composteladiploma's en na anderhalf uur wachten en aanschuiven bekwamen we die. We zaten dus in de statistieken. Er werd nochtans goed doorgewerkt door de 8 medewerkers die de diploma's uitschreven. De rij wachtenden achter ons was nog aangezwollen. Daarna haastten we ons naar het 'seminario menor', een herberg in het centrum. Eerst leek het erop dat we op de valreep van 'compleet' zaten, maar na wat aandringen als rasechte pelgrims boden zij een eenpersoonskamer aan voor 15 euro. Waarop wij natuurlijk gretig ingingen. Nu krijgen we de gelegenheid om rustig te slapen. Morgen blijf ik waarschijnlijk nog in SdC (mijn eerste rustdag sinds Le Puy) om de stad te bezoeken, de mis met het reuzewierookvat mee te maken en de was te laten drogen. Dus hopen op mooi weer. Bernadette van haar kant spreekt van dadelijk naar Muxia te vertrekken. Zij is blijkbaar gehaast om het hoofdstuk Spanje af te sluiten. Ik start waarschijnlijk dus maandag met mijn SdC - Muxia - Fisterra triangel.

Dag 67 : zaterdag 29 augustus : rustdag SdC

Ik werp mijn oude schoenen niet weg, voor ik er nieuwe heb.


Afstand:  10 km

Alhoewel ik op een eenpersoonskamer lig en dus geen last heb van snurkers, heb ik deze nacht slecht geslapen. Het klein seminarie (menor) herbergt momenteel diverse groepen adolescenten op bezoek en wandel in SdC. Het gebouw is nogal gehorig en de deuren klappen enorm hard dicht. Waarschijnlijk zo gewild door de oude ontwerpers om de jonge seminaristen te kunnen beheersen. Er was nog volop lawaai tot half een met zwaaiende deuren. Door de macht der gewoonte was ik natuurlijk al vroeg wakker. Ik stond dan maar op en heb me rustig een douche genomen. Ondanks alle uitspreidingen en ophangingen van natte kleren, schoenen en sokken bleek het totaal niet te drogen. Alles was nog kletsnat. Ik droogde dan ook met een handdroogtoestel in de lavabo's mijn schoenen, maar dit hielp niet echt veel. De Duitse Bettina kwam ook de lavabo's binnen. Ook zij zat nog met kletsnatte klamotten. Wij zouden een gemeenschappelijke droogactie opzetten en alles in de kelder in de droogkast zwieren. Bernadettes kamernummer kenden we niet om haar bij onze droogactie te betrekken. Voor 3 € kregen we het toestel 40 minuten aan de praat. Dat probleem was dus uit de wereld. Rond 7 uur ging ik naar beneden en Bernadette stond al gepakt en gezakt klaar te ontbijten en te wachten tot het wat klaarder werd. Ik vertelde haar dat zowel ik als Bettina haar gisterenavond en deze morgen gezocht maar niet gevonden hadden. Ik was gisteren zelfs aan de receptie haar kamernummer gaan vragen, maar dat mochten ze omwille van privacyredenen niet meedelen. Gelukkig zou ik dus door dit toeval toch nog afscheid van Bernadette kunnen nemen. Zoals altijd vloog Bettina als eerste uit. Na een half uurtje nam ik dan afscheid van Bernadette die ook richting Muxia vertrok. Ik vertrok daarna voor een vroeg rondje SdC dat er toen nog heel rustig bijlag. Terwijl ik vanuit de menor bergaf liep stak ik een meisje voorbij die ik op de Franse GR65 ontmoet had. Zij was doorgegaan op de Frances, zou nu nog naar Fisterra trekken en daarna over de Primitivo en de Ruta del Norte naar de Spaans-Franse grens terugkeren. Van een krachttoer gesproken !! Beneden aan het kruispunt zag ik een jonge man oversteken. We zwaaiden naar elkaar want het was de Spanjaard waarmee ik rond Gijon was opgetrokken. Voor hem zat het erop, hij moest maandag weer aan het werk. Op het kathedraalplein ging het meisje zuidwaarts en voor de fontein kwam ik Bart uit Lier tegen. Hij was de Primitivo opgegaan en was al van eergisteren in SdC. Hij zou deze namiddag terugvliegen. Even later zag ik de Duitse Niki met 2 Duitse meisjes die ik ook op de Gr65 gezien had en die ook naar Fisterra zouden gaan. Ja, in SdC komt men heel wat bekenden tegen. Tegen de middag vertrok ik naar de pelgrimmis van 12 uur. Het vliegende wierookvat (botafumeiro) mocht ik toch niet missen. En hij vloog, getrokken door 6 mannen tot bijna tegen het plafond van de kathedraal. Indrukwekkend ! Rond half twee besloot ik dan de Monte Gozo nog eens over te doen. Want door de overvloedige regen van gisteren had ik er geen fotootjes kunnen maken. Het viel wat tegen want ik had er een globaal beeld van SdC verwacht dat er niet was. Ook hier zag ik bekende gezichten die dus 1 dag achter waren. Er werd weer wat afgezwaaid en gelukgewenst. Bij mijn terugkeer na deze 10 km was er door het mooie weer heelwat meer sfeer bij de pelgrims en ben ik voor de tweede maal pulpo op zijn galicisch gaan proeven. Het was inderdaad veel beter en zachter dan de eerste keer, maar mijn voorkeur gaat toch nog steeds uit naar 'calamares alla Romana'...

Dag 68 : zondag 30 augustus : SdC - Negreira

Ik hoop dat iemand mij op de voet volgt maar me niet voor de voeten loopt.


Afstand:  24,1 km / Wandeltijd:  4u59 / Snelheid:  4,8 kmu /

Max. hoogte:  0275 m / Min. hoogte:  0040 m /

Tot. stijging:  0983 m / Tot. daling:   1066 m 

Mijn huidige wifibar
Mijn huidige wifibar
Na een dag rusten en decompresseren in SdC is het moeilijk om terug in het ritme te geraken. Wat het organisatorisch aspect betreft toch. Gisterenvond had ik al alles mooi in de juiste zakjes ingepakt, had ik mijn schoenen nog eens onder de handendroger gepasseerd en mijn overlevings- en ochtendrantsoen klaargezet. Rond 10 uur onder de wol gekropen en doorgeslapen tot kwart over zes. Het was blijkbaar een ander publiek in de herberg want het was redelijk rustig. Eens wakker stond ik op, nam een douche en pakte mijn rugzak met de klaargelegde hoopjes. Ik at mijn ochtendrantsoen op en vertrok rond 7u15 na de sleutel van mijn kamer in de brievenbus geduwd te hebben. Vaarwel seminario menor. Het was wat mistig en beloofde dus een mooie dag te worden. Nadeel was wel dat ik straks aan de westzijde de stad niet zou kunnen fotograferen van haar mooiste zijde. De weg die aan de kathedraal vertrok was vlug gevonden, en bestond uit parkwegen en 'dirt roads'. Er waren weinig dorpjes te herkennen onderweg en het landschap golfde. Wel kregen we rond km 12 een stevige klim naar 300m voorgeschoteld. Op een bank zat een jeugdige Spanjaard wat te rusten. We wensten elkaar 'buon camino'. Even later kwam hij me voorbijgesneld maar enkele honderden meters had ik hem weer te stekken. We hebben daarna samen verder gewandeld tot aan de herberg. We praatten in het Engels over de verschillen tussen Spanjaarden en buitenlanders, tussen Spanjaarden onderling, over het beleven van de camino, ... Hij was van Madrid en vond dat ze daar het minst gekunstelde Spaans spraken (een accentenkwestie). Zijn vakantie zat er bijna op want binnen 1 week herbegon zijn college. Toen we bij de herberg aankwamen zaten er al een Canadees en een Nederlander te wachten op hun sletsen. De herberg zou pas openen om 13 uur. Na ons kwam er nog een allegaartje van nationaliteiten binnenlopen. De enige parallel was dat allen een lange camino achter de rug hadden en/of nog zouden hebben. De Finistere wandelaars zijn blijkbaar de doordouwers (buiten de Spaanse student). De Hollander was in Thorn/Limburg vertrokken, naar Le Puy gewandeld en had de Frances gedaan. De Fransman was in Le Puy vertrokken, had de Norte en de Primitivo gedaan en zou nu te voet tot Lyon terugkeren. De Canadees had de Norte en de Primitivo gedaan. De Nederlandse jonge vrouw was 4 maanden geleden thuis vertrokken, had de Vezelayweg en de Frances gedaan. Zo had iedere herbergbezoeker er minstens één landdoortocht opzitten. Ik voelde me zeer nederig in dit gezelschap. En dat waren allemaal mensen die gisteren of eergisteren SdC bereikt hadden. Natuurlijk zijn er ook een paar rare en/of esoterische kwieten bij die in een hoekje zitten weg te kwijnen en geen woord zeggen. Het is de eerste maal dat ik in een herbergpopulatie zo weinig Spanjaarden terugvind. Wat wel opvalt is de graad van magerte van de doordouwers. Er zijn een paar vrouwen bij die vel over been zijn. Wie dus wil afvallen weet wat te doen. Zo viel de Hollander Bram 15 kg af in zijn eerste maand camino. Morgen verder naar het westen voor een dertiger ...

Dag 69 : maandag 31 augustus : Negreira - Olveiroa

Ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken, maar sta recht in mijn schoenen.


Afstand:  34,1 km / Wandeltijd:  7u12 / Snelheid:  4,7 kmu /

Max. hoogte:  0430 m / Min. hoogte:  0174 m /

Tot. stijging:  1193 m / Tot. daling:   1107 m 

Ons alberguedorpje
Ons alberguedorpje
De Canadees rolde als eerste uit bed, heb ik me laten vertellen, want zelf sliep ik nog. Toen de 2 vrouwen opstonden om 5u30 was ik ook klaarwakker. De rest van de kamer (5 pers) stond om 6u20 op en begon de rugzakken te vullen. Na een warme choco uit de automaat en een stuk brood van gisteren, vertrok ik rond 10 voor zeven. Het was nog balkdonker en mijn petzl lag ergens in het atrium van de seminario menor. Dan maar op gps alleen. De flying Dutchman Bart had me na enkele honderden meters reeds ingehaald. Bart had zijn smartphone op flashlight gezet en lichtte bij. Bij een groepje huizen twijfelden wij of we rechts tussen de huizen door moesten. Ik ging even poolshoogte nemen, zag op de weg een bleekgele pijl en enkel meters verder de schelp (la conca). Ik liep naar de weg, gilde nog enkele kreten, maar snelle Bart was reeds om de bocht en buiten gehoorsafstand. Hij zou me wel snel inhalen. En ja hoor rond km 5 haalde hij me opnieuw in. De dag was mistig begonnen maar zette zich later om in een permanente regen die kleren en schoenen doorweekte. Even verder was er een cafeetje en ik dronk het tradtionele koffietje met een Brusselse caminogangster. Zij moest nog even haar voeten verzorgen en ik ging weer op weg. En even later deed ik 2 nieuwe ontmoetingen. Eerst een Litouwse die voor het eerst de camino gestapt had vanuit Santander. Zij vroeg me of ik mensen kende die van thuis vertrokken. Jazeker zei ik, de twee 'dutch people'. Vol bewondering zei ze dat ze het zelf ook wel eens wilde proberen, maar dan wel met de fiets. En daarna ontmoette ik Benjamin uit het Kortrijkse. Hij had de Frances gelopen en kende de beide Hollanders ook. In de stromende regen namen we afscheid, hij zou nog een ommetje maken om zich te bevoorraden. We hadden reeds plannen uitgewisseld over het nakend vertrek van volgende donderdag, want zowel Bart, Benjamin als ikzelf vertrekken donderdag uit Spanje. Na onze lange afwezigheid hebben we het wel gehad. Ja, je leest het goed. Ook ik heb mijn vliegtuig één week vervroegd dank zij een omboeking door Stijn. Bedankt hiervoor, Stijn. Ik oordeelde immers dat ik, na Fisterra en Muxia bezocht te hebben, het hier wel voor bekeken mocht houden, geen 5 extradagen meer in SdC wenste door te brengen en mocht terugkeren naar moeder de vrouw. Mijn taak zit er dan op en ik mag dus afsluiten. Ondertussen vernam ik dat ook Fisterra en Muxia diploma's uitreiken. Ik hoop dus met de 3 diploma's thuis te komen. Voor vanavond zitten we in een klein herbergdorp dat bestaat uit verschillende kleine en grotere gebouwen met alle hun eigen functie, onze uitvalbasis naar Fisterra.

Dag 70 : dinsdag 1 september : Olveiroa - Fisterra

Wie mijn schoentje past, trekke het aan.


Afstand:  32,9 +12 km / Wandeltijd:  7u00/ Snelheid:  5,0 kmu /

Max. hoogte:  0375 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  1513 m / Tot. daling:   1745 m

Gisterennamiddag waren we met zijn vijven nog snel verhuisd naar een ander gebouwtje van het complex, want James de Engelsman had, zei hij, een dode bedwants naast zijn bed gevonden. En vermits niemand zeker een bedwants kon identificeren namen we het zekere voor het onzekere. Het zou te spijtig zijn om nog de voorlaatste dag door de li-li's overvallen te worden. De muggen hebben het dan maar overgenomen in ons nieuw verblijf. Zij zetten deze nacht een frontale aanval in. Sommigen waren gestoken zonder het te weten, anderen werden dan weer wakker gehouden door het gezoem en hadden een onrustige nacht (waaronder ik). De eerste stond dan ook al op om 5 uur, een half uur later gevolgd door 2 anderen. Ik stond nog wat later op en de Nederlander Bram en de Madrileen stonden zoals gewoonlijk het laatste op. Om 7 uur was ik op pad samen met de Nederlandse. Mijn gps had het laten afweten, had ik nu onbewust een reset gedaan of was het een systeemfout ? Wie zal het zeggen. Feit is dat ik meegelopen ben onder het licht van de Hollandse. Gelukkig was het volle maan zodat de weg buiten de bospartijen goed zichtbaar was. Na de uitgeregende dag van gisteren verdienden we wel wat zon, en het werd een prachtig zonnige dag. De Hollandse was blijkbaar ook blij dat het voorbij was na vier maanden van huis. Haar vriendje dat ze vlak voor haar camino leerde kennen terwijl ze kampeermateriaal aankocht bij Outdoorketen Bever, werd ongeduldig. Dus zou ze morgen afsluiten. We liepen samen tot de eerste bar die iedereen binnenriep met de slogan dat er 15 km lang niets meer te vinden zou zijn om te bikken. De splitsing Fisterra of Muxia kwam in zicht op een rondpunt. Ikzelf liep rustig door terwijl ik al wandelend mijn gps terug herstelde in zijn vroegere staat. Dit nam toch verschillende kilometers in beslag. Maar ik zag ze niet meer terugkeren tot in de herberg. In Cee en Corbucon was de markering niet zo goed en velen liepen er verloren. De oceaan kwam ook al eens in beeld, maar we trokken weer het binnenland in. Na de beklimming van Estorde werd er en blauw driehoekje zichtbaar tussen het struikgewas en plots opende de oceaan zich in al zijn pracht. Het prachtige strand van Finisterra openbaarde zich. Prachtig lichtblauw water, men waande zich in Brazilië. Het natuurstenen pad leidde om het strand naar Fisterra en weldra kwam ik in de pelgrimherberg aan. Ik schreef me in en tegelijkertijd werd mijn tweede diploma voor Fisterra uitgeschreven. Ik zat te wachten tot mijn inschrijving bevestigd werd, en zag plots Bram voorbijsnellen. Ik liep naar buiten en riep hem binnen. Hij had de herberg niet herkend, maar was ondertussen wel al naar de vuurtoren gelopen (2 x 3 km). De flying dutchman bevestigde dus. Eens binnen in de dortoir wisselde ik vlug van kleren want ik wilde ook naar de vuurtoren om mijn afspraken na te komen. Tijdens de laatste 200 km had ik immers 4 steentjes meegedragen in de rugzak met de letters W, J, E en A. De A staat voor Anoniem of Alle Anderen en betreft dus al degenen die ik vergeten ben of niet bij naam ken (zoals bv de jeugd van St. Gerardus). De andere letters verklap ik niet, dat bevindt zich immers in de persoonlijke levenssfeer. Feit is dat ik deze steentjes op km-paal nul geplaatst heb en ze daarna van de kliffen geworpen heb naar het symbolische einde van de wereld. Ik hoop zo mijn steentje bijgedragen te hebben om deze vrienden een nieuwe start in hun leven te bezorgen hopend dat ze weer vol goede moed vanaf nul de draad opnieuw mogen oppakken. Ja, soms kent de camino ook emotionele momenten waar men op zijn eentje doorheen moet. Ik heb de berg beklommen naar de vuurtoren en mijn last afgeworpen.

Dag 71 : woensdag 2 september : Fisterra - Muxia

Ik ben van het padje af maar ben de weg nog niet kwijt.


Afstand:  27,9 km / Wandeltijd:  5u40 / Snelheid:  5,0 kmu /

Max. hoogte:  0221 m / Min. hoogte:  0000 m /

Tot. stijging:  0504 m / Tot. daling:   0504 m 

Plezierhaven van Muxia
Plezierhaven van Muxia
Bram en ik waren de enigen die vandaag vroeg zouden opstaan om te stappen. De rest van onze dortoir (8 personen) bleef pitten of maakte zich klaar om naar huis of SdC te vertrekken. Het bracht echter geen zoden aan de dijk. De keuken was gesloten en er lag nog aardig wat eetwaar van Bram in de frigo. Ondertussen dronken we een koffietje tegenover de herberg. We wachtten tot 8 uur, maar er kwam niemand opdagen. Bram besloot dan maar om een andere pelgrim te vragen zijn eetwaar mee te brengen naar Muxia. De kerel hechtte veel waarde aan zijn wandelstokken die ook in de keuken lagen. Wij besloten niet langer te talmen en vatten onze laatste etappe aan. We vonden het vertrekpunt van het wandelpad Fisterra - Muxia en trokken goed door in het golvend landschap. De laatste stijging van de dag begon al in Lires en duurde wel diverse kilometers. We bleven op de heuvelkam en begonnen langzaam te dalen. Na een tijdje openbaarde de oceaan zich opnieuw sinds Fisterra. Een prachtig strand met spijtig genoeg een resort in aanbouw erboven liet de golven over zijn gouden strand stromen. Het is te hopen dat ze deze resort in het landschap verdoezelen en niet als betongrijze vlek laten bestaan. En dra verscheen de kilometeraanduiding Muxia 2 km. Deze waren snel afgewerkt en we liepen de herberg binnen waar we ons derde diploma in ontvangst mochten nemen (Muxia, fin da camino Xacobea). Ik hoop dat mijn kader groot genoeg zal zijn om de diploma's van Compostela, Fisterra en Muxia te bevatten. De herberg had ooit een prijs gekregen voor zijn perfecte betonintegratie. Bram en ik sloten onze Finisterra-rondgang af met een bezoek aan het kerkje en het rotslandsschap rond de 'Vergine de la barca'. Het stukje natuur lijkt hier op de wilde kust van Bretanje (bv Ploumanach) ook wat de evenwichtsoefeningen van de grote rotsblokken betreft. Na het uitgebreid bezoek zijn we ter afsluiting in een eettentje een 'menu del dia' gaan eten voor 12 € per persoon, fles 'vino tinto' inbegrepen. En daarna vlug onze rugzak inpakken en klaarzetten voor morgenvroeg.

Dag 72 : donderdag 3 september : home sweet home

Ik loop in mijn laatste schoenen en kom op kousenvoetjes aan.

Je voelde het binnen het heir van pelgrims wat (g)rommelen. De decompressie was blijkbaar ingetreden. Bijna iedereen hield het voor bekeken. Een enkeling moest nog zijn laatste etappe naar Fisterra afwerken (indien de triangel afgelegd in de andere richting), een ander zou nog een dag of wat doorbrengen in SdC. Bram en ik stonden op om 6u00 om de bus naar SdC van 6u45 te halen. Nog wat gebikkeld en daarna naar de bushalte, waar toch heel wat volk stond te wachten vanuit diverse slaapplaatsen. Er kwamen ook wat meer terugkeerders uit de eigen herberg aangewandeld. De vrouwelijke chauffeur reed met een rotvaart naar SdC, maar leverde ons gezond en wel af in het centrale busstation. Vermits er om het half uur een bus naar de luchthaven was zaten we voor halftien al in de luchthaven op onze check-in te wachten. Dat zou nog even duren. Mijn vlucht ging om 15 uur en die van Bram een uurtje later. Het werd dus doezelen, wat eten, wat wandelen, wat lezen,.. in één woord ons vervelen na de drukke en strakke agenda van de laatste weken. Het uur van afscheid met Bram brak aan, maar eens bij de gate werd omgeroepen dat mijn vliegtuig een half uur vertraging had. Dus nog even langer wachten. De terugvlucht verliep rimpelloos. Nog een kwartiertje gang lopen in Zaventem tot bij de valiezen en ik kon mijn rugzak oppikken. Er stond volk bij de uitgang maar ik wilde zo snel mogelijk ondergronds naar het station, tot ik 3 klopjes op mijn schouder kreeg. Ik keek om en zag mijn vrouwtje staan. Wat een verrassing. We zijn toen samen naar Hasselt getreind. En de verrassing was nog niet compleet want eens in de keuken aanbeland, sprongen kinderen en kleinkinderen te voorschijn, en bezorgden me een oorverdovend welkom. De avond werd besloten met koekjesgateau en koffie. Ik kon beginnen mijn gewicht terug op peil te brengen...